04 januari 2024

De dins- en donderdagen staan in mijn agenda als beweegdagen genoteerd. Heb je eenmaal een herseninfarct achter de rug, dan ligt er lichamelijk heel veel overhoop in je. De ene helft van je hersenen begint dan als een waanzinnige functies over te nemen van de andere helft. Op die manier heb ik o.a. dan ook door de inzet van een logopediste, die ik diep in mijn hart ben gaan dragen, weer leren praten. Ik blijf haar eeuwig dankbaar.

Het is een gedoe hoor, met die hersenen. Ik vergelijk het altijd met de beelden van oude telefooncentrales waar tientallen juffrouwen verbindingen tot stand brengen door stekkertjes in grote wandpanelen te steken waar talloze gaatjes in zitten. Kijk, zoiets gebeurt er in je hersenen, maar de stekkertjes en de gaatjes, die vormen een grote puzzel voor bijvoorbeeld neurologen, psychologen en nog meer – ogen, zoals mijn bewegingsagoge.

Ik heb mijn bewegingsagoge hoog staan, al hebben we een uniek soort plezierige haat-liefde verhouding. Zij moet me namelijk bij tijd en wijle pijn doen. Verantwoorde pijn, dat wel. Toen ik 4 jaar geleden bij Wiekendael binnenstapte kampte ik met veel vage klachten. Zo had ik bijvoorbeeld de angst ontwikkeld dat mensen tegen mij aanliepen, en ik voelde me bang en machteloos. Was tot dan toe de mening van de artsen dat ik psychisch leed, en dat was dan dat, mijn agoge viel het na enige tijd op dat ik simpelweg moeite had met achterwaartse bewegingen maken. Zou er iets mij dus uit m’n evenwicht stoten, ik zou meteen vallen. En mijn hersenen stonden aldus in de alarmmodus. Tot dan toe werd ik volgestopt met pilletjes, totaal onnodig, bleek.

Daar bleek dus de angst vandaan te komen. Via Silverfitness heeft mijn agoge mij tweemaal per week ‘De Mol’ laten doen, een virtueel bewegingsspel waardoor je reflexen je trapbewegingen laten maken. Rondom je komen er molletjes uit de grond en die moet je doodtrappen. De mollen komen ook achter je omhoog , en aldus ga je ongemerkt weer achterwaartse bewegingen maken.

We zijn nu vier jaar verder en ik fiets vandaag virtueel in de Silverfitnessruimte door Rotterdam. Ik ga via de Willemsbrug naar de Kop van Zuid, de Erasmusbrug terug naar de Coolsingel en vervolgens het Centraal Station. De afgelopen 5 weken kamp ik met best veel vage pijn, ben benauwd en heb soms slechte nachten, iets wat bij mij nog maar zelden voorkwam. Dus ben ik intensief bezig op dins- en donderdagen met m’n agoge bezig om vast te stellen waar dit allemaal vandaan komt. Achter een agoge schuilt uiteraard ook een arts, een psychologe , een verpleegkundige en noem maar op wie zich allemaal in dit team ophouden, en ik hoop intussen dat deze periode achter me komt te liggen, in plaats van bij me blijft.

Want heb je een herseninfarct gehad, dan weet je het maar nooit…