Toen bleek dat ik nooit meer naar huis terug zou keren werd besloten al mijn eigendommen te verkopen.
Het werd een vreselijke periode, elke nacht te moeten gaan slapen vertwijfeld beseffend wat ik allemaal kwijtraakte. Alles waar ik aan gehecht was ging weg. Weg in vreemde handen, weg in verkeerde handen. Weg, weg, weg… Onverbiddelijk.
Enkel mijn treinenverzameling, vanaf mijn jeugd opgebouwd en uitgebreid, die mocht nooit verdwijnen, besloot mijn beste spoorhobby-kameraad. Hij ontfermde zich over alles wat in en om mijn huis met spoor te maken had en sloeg het op bij hem thuis.
Uiteindelijk zijn er twee spoorprojecten uit ontstaan: Op mijn kamer Plan Schnauthalten, op schaal N ( 1:160 ), en in de binnentuin van Wiekendael het ambitieuze Wiekendael Spoor, een soort Madurodam op Roosendaalse leest, uitgevoerd in schaal 1:22,5. Mogelijk gemaakt door steun van sponsors en de inzet van vrijwilligers. Immers, de bewoners zelf krijgen het lastig voor elkaar.
Wiekendael Spoor heeft een heuse haven, bruggen, en ook een strand. Water zat dus, en nu al helemaal…
Derhalve moest er ook een vuurtoren komen, maar een replica van welke vuurtoren..?
Uiteindelijk kozen we voor de enige vierkante vuurtoren die Nederland kent: die van Willemstad. Opgebouwd uit baksteentjes, want als we iets ondernemen, dan maar meteen goed ook..!
En aldus, zat ik vanmiddag met de bouwtekeningen van de oorspronkelijke toren, en wat foto’s voor mijn neus, en nog een aantal vragen. Oplossingen, die komen er wel. Vaak vraagt het een investering van meer tijd en moeite, maar dan kom je er ook. Reken maar.
De feitelijke bouw moet ik aan anderen overlaten. Mijn herseninfarct heeft er voor gezorgd dat mijn fijne motoriek een behoorlijke optater heeft gekregen, hetgeen helaas mijn schrijven, tekenen en modelbouwen, juist drie van mijn favoriete uitingen, voor altijd onmogelijk heeft gemaakt.
Dat komt nooit meer goed. Het is nu eenmaal zo. Je moet verder met een andere mindset: hulp durven vragen, en/of accepteren.. . Nou, dat is ook een dingetje hoor… 😉