Vanmorgen bleek het eindelijk, na dagen, droog te zijn. Voor sommige bewoners van een verzorgingshuis betekenen dit dagen van eenzaamheid tussen velen. Ze kunnen ook niet weg, voor zover hun handicap het al dan niet toelaat. Vaak hebben ze ook geen sociaal leven meer, door welke omstandigheid dan ook. Ze hebben enkel hun medebewoners…
Ik probeer dit soort gevolgen na een herseninfarct tegen te gaan door de wekelijkse Vrijdagmiddagborrel te organiseren. Sommige van mijn vrienden komen dan getrouw, en leren al babbelend enkele van mijn medebewoners kennen. Voor zover ze dat willen. Zo ontstaan er nieuwe vriendschappen, nieuwe mogelijkheden, nieuwe hoop op een leuker leven dan nu.
Want, wordt het weer slechter, dan verandert een verzorgingstehuis al gauw in een soortement van ruimteschip, dat, zwevend in het niets, genoodzaakt is te zoeken naar werelden die er niet blijken te zijn.
Wiekendael lijkt een ‘Starship Enterprise’, waar de dagen omvliegen, sneller dan het licht. Gelukkig met veel Lieutanents Uhura aan boord. Maar de levensvormen van buiten, het blijft voor altijd de vraag of er ontmoetingen plaats zullen vinden. Uitstapjes naar een ander sterrenstelsel, die kunnen wel vergeten worden.
Gelukkig zijn er vrijwilligers en mantelzorgers, een fantastisch soort mensen die nadenken over het lot van individuelen en eenzamen onder ons. Die de tijd en het geduld willen opbrengen. Ze doen er vaak meer goed mee dan ze in feite beseffen. En de lammen helpen de blinden, het is een werkelijkheid geworden waar je in deze hedendaagse tijd, waar zorg almaar duurder wordt, met je neus bovenop zit.
Aldus ben ik hier een soort parlevinkertje geworden om voor de bewoners om me heen wat boodschapjes te halen, of eten. Of soms wacht ik in het verlaten Grand Café tot de bezorgers hun warme papieren tasjes komen brengen, waarin lekkerder eten zit dan ze opgedrongen krijgen.
Het wee van de welvaart, ik denk er vaak over na. Ik denk vaak aan de jaren van mijn jeugd, waarin mijn ouders, en veel anderen, hard moesten sappelen voor hun eten. Over de saamhorigheid toen.
In het arbeiders-straatje waar ik woonde werd het eten in pannetjes doorgegeven, en waren alle buren mijn ooms en tantes, of opa’s. Iedereen zorgde voor elkaar… Toen…
Ik kijk om me heen in een lege ruimte…
Beam me up, Scotty. Beam me up…
Dus er is een vrijdagmiddagborrel op Wiekendael?
Jawel, voor bewoners en vrienden. De ene keer wat drukker dan de andere keer, want een enkeling heeft nog de leeftijd van de werkende… 😉