Vandaag maandag, en dus weekmarkt in Roosendaal. Ik ben er graag, banjer een beetje rond, drink een bakje koffie en kom altijd wel bekenden tegen. Vanmorgen was Isha er echter, en marktkooplui hebben het niet zo op stormen.
Voor mij was het ook verstandiger om binnen te blijven. Het regenwater joeg gewoonweg omhoog tegen de ramen bij ons achter op N.A.H., dus het was beter binnen te babbelen, als erbuiten.
Op het menu vanavond stond hutspot, heerlijk..! Maar er stond geen rookworst bij. Wel ‘kiprollade’, maar dat kennen we als bewoners intussen maar al te goed. Een klein bleek, waterig gedrochtje wat wel kippenvlees in zich zal hebben, maar verder smakeloos is.
De fijnproevers wilden liever een lekkere worst van de Hema, en ik beloofde na de lunch er eentje te gaan halen.
Het zonnetje stond laag, en voelde aangenaam in mijn gezicht. Ik zag dan wel bar weinig voor ogen, het maakte me wél blij. In mijn vriendenkring weet ik dat enkelen merkbaar last hebben van een winterdip. Een tekort aan licht gedurende deze maanden is daar debet aan, maar je doet er verder weinig tegen. Ja, een speciale lamp kopen en daar in gaan zitten koekeloeren, maar wie wil dat nou. Althans, in mijn directe omgeving. En ik wil de opgewektheid van mijn vrienden weer zien.
De markt was niet compleet. Begrijpelijk. Je zult je handeltje in dat pokkenweer op moeten bouwen zeg, en hoeveel volk zal er zijn..? Maar het vertrouwde geroep van de bloemenman die *VIJF EURO VOOR VIJF !* vanonder uit zijn keel schreeuwde, dat klonk over de Nieuwe Markt. Hij was er dus.
En de Hema had de worsten, en op alle etalageramen leek ‘SALE’ te staan, en ik schepte twee zakjes snoepjes voor de twee stagiaires die morgen helaas afscheid gaan nemen, en zo bij ons hun stinkende best hebben gedaan. En voor mezelf ook een zakje, voor deze keer.
Thuisgekomen wacht er plezier, maar een berichtje van de vrouw die het grootste deel van mijn Roosendaalse leven mijn buurvrouw was, bericht me dat haar man, mijn voormalige buurman met wie ik bij dagelijks bij goed weer de heg deelde, is overleden…
Ik zak achterover in mijn stoel, en mijn gedachten willen maar één ding: terug naar toen. Terug naar de heg. Terug naar de tijd dat we voor onze kinderen strooiden, terug naar de tijd dat we lief en leed deelden.
En diepe buurkameraadschap, tijdens het draaien van een shaggie…
Ja. Ik begrijp het helemaal. Dat is het leven en het risico van ouder worden. In mijn omgeving zijn de laatste tijd ook wat mensen weggevallen die een rol in mijn leven spelen of gespeeld in periodes daarvan hebben. Het hoort bij het leven, maar went nooit.