Vandaag beloofde een gezellige dag te worden bij NAH. Een zuster van een andere afdeling kwam mij helpen, dus het duurde vele babbels lang eer ik gewassen gewatergolfd aan de ontbijttafel kon aanschuiven. Maar daar was het meteen dan ook dolle pret, ondanks de pijn die in m’n onderlichaam gloeide. Er zit echt iets niet goed daar, maar we zouden het een paar dagen aankijken.
En Aad moet maar eens leren dat er momenten zijn waarom het om hem gaat, en voor het juiste resultaat zich het juist moet gedragen. Ik wilde mezelf niet teisteren door een jeansbroek te dragen, een joggingbroek zou het comfort hopelijk toevoegen dat ik verlangde. Maar dat duurde maar even. De geplande krachtraining kende andere oefeningen dan ik gewend was gezien de situatie, maar niet minder zwaar. Maar ik geloof in het resultaat dat het uiteindelijk mag gaan opleveren. Ooit. Eerder overwon ik ogenschijnlijke uitzichtlosigheden, wellicht nu ook. Aan m’n agoge zal het niet liggen.
Voor Schnauthalten zouden we vandaag de straatverlichting gaan zetten. Ik had 10 minuscule dubbele lantaarnpaaltjes op schaal 1: 160 met de Chinaboot mee laten komen, die, na een schilderbeurt in ‘Feldgrau’ ( Och, die Duitsers toch ), een mooi plaatsje zouden krijgen in ‘Die Hauptallee’ van het kleine dorpje aan de Schwalbe. Onze muziektherapeute onderhield intussen de groep met gezellige ritmische muziek waar eenieder op zijn of haar manier los kon gaan.
Dat is niet zo mijn dingetje, eerlijk gezegd. Geluiden om mij heen die op een of andere manier niet kloppen brengen mij van slag, en mijn mondmuziekje blijft verstandig in mijn broekzak.
Ik keek uit naar de avond. Mannenavond vanavond, dus lekker makkelijk eten in een andere wijk en een goede film kijken, met een hapje en een tapje. Voor mij is het enorm belangrijk, even uit Wiekendael zijn en de echte wereld in, om daar samen met vrienden de tijd te beleven. Het is niet altijd mogelijk, maar als het kan, dan graag…
Bovendien zijn er thuiswonende dochters, en het is heerlijk om hen in je buurt te hebben en om al sparrend van gedachten te wisselen. Mijn verleden is hun toekomst, en zij moeten er mee zien te dealen. Want zo best hebben we het niet gedaan, wij die geloofden in love, peace and music. Jezelf staande zien te houden in de maatschappij die ons bereid was, deed veel principes verdampen. Jammer genoeg. Maar elke generatie zal altijd moeten knokken, vaak tegen beter weten in.
Ik hou ervan jonge mensen te ontmoeten, ermee van gedachten te wisselen. Het verfrist m’n eigen geest, die te vaak met het gedoe van ziekte en ouderdom geconfronteerd wordt.
En morgen is er weer een dag, met wie weet minder pijn.
En evenveel plezier…