05 maart 2024

Mijn nachten kom ik doorgaans goed door. Ik lig zelden ergens van wakker. Slaap is te belangrijk om verstoord te kunnen worden, lijkt het wel.

Maar bij het opstaan was ik alleen. Zoals altijd, daar niet van. Ik had niet anders verwacht ook. Jos was er uiteraard niet, de huiskamer was leeg, voelde ook leeg. Degenen die het besef echt hebben, die hebben een zware nacht gehad. Reken maar. Die liggen te snotteren, alleen, in de schaduw van de morgen. We hebben bij NAH een overvloed aan overlijdens meegemaakt. Tijdens Corona alleen al 18. Het zal nooit wennen, de dood kent vele kanten…

Het ontbijt werd dus geen hoogtepunt, en ik voelde me doodmoe. Even een frisse rit naar de Inktshop, ik had een idee voor een tekst op een T-shirt. Na al die jaren weten Peter en Marietje wel hoe ik dingen uitgevoerd wil hebben, dus dat is snel geregeld. Heerlijk zulke vakmensen op in mijn vakgebied, strategische punten. Juist nu, want ik was moe, ik zou best wat fitter willen zijn.

Maar het lijf en m’n hoofd werden alleen maar vermoeider door het hotsebotsplaveisel waarover ik m’n scootmobiel had moeten voeren, en het zicht op de verpaupering ter linker en rechter zijde onderweg maakte mijn komende dag niet uitdagender.

Thuis, bij NAH, kon ik meer betekenen. Even wat babbeltjes met bewoners die het moeilijk hadden naar verwacht, de arts die betrokken was en dus ook wel wat te verwerken had maar de overigen bleven stil, in zichzelf. Televisie kijkend alsof het een bewegende schemerlamp was, in het aquarium turend alsof er elk moment een onderwaterwonder te verwachten was. En Jos heeft het geweten, dat besef dringt steeds meer tot me door. Hij zou nooit gegaan zijn als hij niet overtuigd zou zijn van de kracht en het vermogen van de geliefden om hem heen om zich weer op te richten, en door te gaan met het leven, het verdriet als een kostbaar relikwie met zich meedragend.

Gelukkig voor mij was er wat beweging in m’n WhatsApp. Dat wel. M’n dochter die me wat afleiding bood door middel van haar berichtjes, en een leuk vooruitzicht stelde. Een vriendin die ik lang niet meer gezien had maar graag in de middag langs kwam om eens wat bij te beppen. Belangstellenden die me benaderden met de vraag of er nog werk van Jos te koop was, alsof ik zijn agent was. En dus bij deze: jawel belangstellenden, er is nog werk te koop, ik verbind u wel door naar zijn kinderen. ‘De Jongens’, zoals Jos altijd over ze sprak. Zij waren zijn trots, en zijn alles.

Deze dag voelde moeilijk, zoals verwacht. Maar ik ken mezelf. Morgen wordt ik wakker in de overlevingsmodus, en pas als er ruimte ontstaat, dan pas krijg ik een behoorlijke douw. Dan pas is het verdriet mijn verdriet, en krabbel ik er weer bovenop. Had de mens dit vermogen niet, dan was het fenomeen an sich al heel lang uitgestorven.

Ik regelde nog wat praktische dingen, want de vrijdagborrel van deze week wordt een bijzondere. Een borrel voor Jos. Dus heb je hem gekend, voel je welkom. Want Jos moet gevierd worden. En het zal niet bij deze ene keer blijven.

Wie zorgt er voor de ‘norrelbootjes’..?