Het licht dat van buiten kwam vertelde vanmorgen dat het wel eens een aangenaam aanvoelende lentedag zou kunnen worden.
Ik slaap met de gordijnen open, ik wil ontwaken op het moment dat de vogels in de bomen hun aarzelende piepjes laten horen en even later het leven in de oude Charitastuin werkelijk de dag begroet. Meteen dacht ik aan Jos, die met kleine pretoogjes boven zijn volle baard het gedrag van de slimme eekhoorntjes pleegde te volgen. Ze kwamen vaak tot vlak voor zijn raam, en ze dansten van boom tot boom. De eekhoorntjes hebben het hier goed.
Met Jos in m’n gedachten begon zo de dag en ik mocht van mezelf huilen. Ik was alleen en ik zou er niemand van de medebewoners mee inspireren. Voor je het weet is het hek van de jankdam, en daar schieten we weinig mee op.
De avond van gisteren was er ook al eentje van ellende. Het eten was weer eens nat en smakeloos, het vlees geperst en de term ‘rollade’ dus in de verste verten niet benaderend. De meesten namen een paar hapjes, en daar bleef het bij, en sommige anderen tuurden over hun bord heen.
Normaliter keken Jos en ik elkaar dan zwijgend, maar veelzeggend aan, maar nu ontbrak zijn blik aan de andere tafel. Ik vertegenwoordig NAH in de Cliëntenraad, en Jos ging er nogal eens achteraan als een ware Don Quichote in zijn grote rolstoel op uit om zaken aan de kaak te stellen.
Maar hoe ellendig voelde ik me, des te verdrietiger bovendien. Dus deze maand maar weer op de agenda dit nare onderwerp, dat momenteel in veel, zo niet alle, verzorgingshuizen speelt. En het gaat allemaal om geld, waarvan de één beweert dat er genoeg , en de ander te weinig is.
De zuster die me kwam helpen om de dag in te komen zag al meteen aan m’n rode ogen dat ik best wel aangedaan was, maar praatte er verder maar niet over. Behalve dat ook zij Jos mist, en wie niet. Maar zij moet er professioneel mee omgaan, en ik enigszins. Ik had nog zaken te regelen, en dat kon ik maar beter niet uitstellen.
De vrijdagmiddagborrel moest deze week een extra allure hebben, er moesten genoeg glazen voorhanden zijn. Dat sowieso. En ‘mijn’ hoek moest nu eens écht gereserveerd worden, met een stukje niemandsland er omheen.
Ik hoop dat Jos er iets van merkt, al is dat een onzinnige gedachte. Maar in deze situatie helpen onzinnige gedachten me misschien wel. Dat kan…
Ook van ‘niets’ kun je iets maken…. Toch..? Jos..?
Jij kunt van iets meer dan niets maken……
Sterkte met al die momenten van gemis…..
Dat de herinneringen aan een mooie mens ook mogen verwarmen….
Proost,
Op Jos!
Ja, dank je: Op Jos..!
Tuurlijk merkt hij er iets van… 💜💜