Het is nu twee dagen geleden, de bruiloft van m’n dochter Zoë en Leo. Emotioneel gezien best lastig. Bij een dergelijk hoogtepunt in een mensenleven wens je de moeder erbij, maar het leven is gegaan zoals het ging…
Van meet af aan is Zoë in die tijd gaan werken waaraan gewerkt moest worden. Immers, de examens stonden voor de deur, en de aanloop was moeilijk geweest. Maar ze slaagde, een prachtprestatie gezien jaar situatie. En ze ging door, en het eindigde allemaal in Enschede, op de TU. Leo kwam daar in haar leven, en dat was een goede zaak voor beiden. Ze vulden elkaar op een heerlijke manier aan.
En stonden ze daar, onder het groepje bomen in de prachtige vallei achter de Oerhoeve in De Lutte. Een zeer oude boerderij met wat bijgebouwen, en in de bomen hingen sierlijk witte bolvormige lampionnen en diverse groottes, en een rij oude Perzische tapijten achter elkaar gelegd vormden een pad tot onder de oude bomen, die als het ware de plek waar het huwelijk voltrokken zou worden, beschutten.
De aanzicht van Zoë in haar witte bruidsjurk roerde me enorm, ze leek in m’n armen te vliegen en m’n gemoed schoot vol, echter, beheersbaar. Bij het weggeven uiteraard, toen eenmaal het gezang van ‘I loved her first’ ijl de vallei in dreef, waren mijn tranen er weer, en weer van oprecht geluk.
Dit moment , op deze dag, in deze atmosfeer, betekende het vol vertrouwen van de korte regel ‘Het komt goed’ van jaren geleden. Al kon niemand weten dat het goed zou komen, en uitspraken zoals deze enkel en alleen gedaan werden om het eigen gemoed in wat berusting te brengen.
Jaar op jaar versterkte het meisje, ze zette het verlies van Ingrid om in kracht, en haar wijsheid daarbij gevoegd zorgde ervoor dat een groot bedrijf als Achmea haar wel een kans wilde geven.
En nu stond ze daar, haar weloverwogen en goed geformuleerde huwelijksbelofte uitsprekend ten overstaan van iedereen die erbij was, en het wilde horen.
In het bruidsboeket de zonnebloem, Ingrid’s symbool dat later zo belangrijk voor ons werd. Verweven in het geheel het gouden kettinkje, met het open hartje met daarin een voor zichzelf sprekend briljantje. Zo klein, en zo vol van betekenis.
Het is het verdriet, maar ook het gezamenlijk geluk dat ons al die jaren naar dit moment hebben gebracht.
En nu een stille trots, enkel van ons samen…