De kalender zegt 1 juli vandaag, de tijd gaat verrekte snel. Een week geleden trouwden Zoë en Leo, en het maakte mij de gelukkigste en meest dankbare man, vader en opa in één dag.
Maar niet alleen zij, maar ook mijn verzorgster Nancy is wederom hyperbelangrijk gebleken. Zij kent mij in hoogte- en dieptepunten, en ziet de pijn en vermoeidheid op momenten dat ik het zelf nog niet voel. Ze was mijn eerste EVV-er en beloofde me nooit meer alleen te laten als ik meerdere dagen van huis wil of moet zijn. Zij zorgt voor de medicatie en de rustmomenten die nu eenmaal nodig zijn om mij de dag door te loodsen. Mijn maatje, iemand die de zorg in zich meedraagt. Een prachtmeid..!
Wiekendael heeft meegeleefd naar de Grote Dag, en wilde nu ook de foto’s zien en mijn ervaringen horen. Hoe is het gegaan..? En wat een mooie bruid..!
Die mooie, bruid ontmoette ik alweer op donderdagavond, de avond dat Bruce Springsteen en de Estreetband hun vervoerende opwachting maakten in het grote Goffertpark. Mijn maat Alfred was erbij, en wilde er ook niets van missen. Zoë’s mindset stond op Amerika ingesteld, ‘Born in the USA’, dus ze trakteerde hamburgers en genoot zichtbaar van het optreden van de schijnbaar onvermoeibare rockgiganten die alle nummers zonder oponthoud aan elkaar haakten als een gigantische muzikale ketting.
Toen het podium uiteindelijk leeg bleef, en de stagelights doofden en wij er uiteindelijk achter kwamen dat we sneller thuis geraakt zouden zijn als we de auto buiten de stad geparkeerd achter zouden hebben gelaten dan op het industrieterreintje waar we heen waren verwezen, bleef er een onuitwisbare herinnering achter, een gevoel dat dit niet zomaar een rockconcert was geweest. Dit betekende meer, dit zou onvergetelijk zijn, voor altijd.
Om de vermoeidheid beter de baas te kunnen was er een ander rustschema voor me nodig als gewoonlijk, en alle kersjes die de afgelopen dagen op mijn taartpuntje te vinden waren geweest maakten me sterker en beter tegen pijntjes bestand. Dus mijn wens om de Exotische Markt in Nispen te kunnen bezoeken, al was het maar voor even, kon vervuld worden.
Dankzij vrijwilligster Marianne konden er een paar medebewoners mee, die anders niet zo vlot het leven buiten kunnen meemaken. Een goed initiatief, al voelde ik me te verantwoordelijk om zelf optimaal te kunnen genieten, en dat is een lastige bijkomstigheid. Ongemerkt sukkelen we zo de wielerzomer in, ergeren we ons lekker aan de beelden van het EK en staan er voor mij en Nancy boeiende dagen in Assen voor de deur. Het jaarlijkse Dutch Tournament Zitvolleybal, waar 17 landenteams het tegen elkaar opnemen, verwacht ons. Met camera’s natuurlijk, want het kan weer fantastische foto’s gaan opleveren…
We zouden wat af kunnen spreken in Assen. Op één van de dagen dat je er bent. Zie maar even of dat kan, of je daar zin in hebt en of dat mogelijk is voor jou. Ik hoor het wel.
We zijn in de Bonte Wever. Ik – en sinds kort Nancy ook – doen de sociale fotografie betreffende het evenement. De beelden naast de lijnen zijn even interessant als erbinnen… Aan de andere kant zou het leuk zijn jou weer te zien, het zit dit jaar niet mee qua gelegenheid… 😉
…mooi stuk Aad, alle emories van de sfgelopen weken…
Ik lees de rustpauzes tussendoor… wel veel he in 1 week.. 🧡💛🧡💛🧡💛