Het is 1924 en het zal eens geen herfst worden zeg…
Ik probeer het in deze gewoon eens niet over mijn besognes te hebben. Ik heb te horen gekregen dat ik niet meer kan leven zoals ik eigenlijk wens, maar dat beschouw ik niet als een nieuwtje. In stilte begreep ik dat zelf ook wel. Aad is er nog wel, maar anders… Minder.
Nee, mij inspireert de herfst mij het meest van alle seizoenen. Herfst biedt de mooiste kleuren, de mooiste lichtmomenten. De warmte die je buiten ontbeert zoek je bij mensen, binnen…
De herfst maakt mij verdrietig als ik zie wat het met sommige mensen om me heen doet. Mensen die voor mij belangrijk zijn, van wie ik hou, ook al weten ze dat niet.
Het vuur dat zij kennelijk verzamelen in de zomer, hun stralende lach, hun verlichte ogen tijdens geluksmomenten. Het licht van hun waxinelichtje neigt van warm geel naar blauw. Het flakkert, op zoek naar energie. Energie die kennelijk geen toegang meer vindt.
Einstein bedacht ooit dat massa om te zetten is in energie, maar dat betekent niet dat het onvolkomen geluk brengt. Daar is de mensheid nu wel achter.
Maar wij, mensen zoals ik, zullen deze herfst, en komende winter, moeten er alert op zijn dat depressiviteit geen donkere deken over de mensen om ons heen, en er altijd voor ons proberen te zijn, gaat leggen.
Het vermogen tot blijheid te voelen is niet iedereen gegeven, en ook ik weet er alles van. Keihard geconfronteerd en onteerd. Maar als er mensen om je heen bereid zijn je met geen donkere deken, maar met eentje van licht, kleur en warmte toe te dekken, dan komt dat best goed.
Dan zie je weer uit naar de plaatjes uit het boek van Jean Dulieu’s ‘Paulus en de Eikelmannetjes’, wil je weer door het bladerdek van een herfstbos struinen. Gewoon met je voeten, of met je rolstoel. Je neus in de wind. Koud, nat’’, maar toch.
De bomen zullen skeletten worden, althans, voor het gevoel van somber gestemde mensen. Zij zullen het grijze zwerk, wat wel degelijk is opgebouwd uit kleuren, als mat grijs blijven zien. Maar pas op, het hoeft niet. Het is niet nodig.
We gaan met z’n allen de donkere periode in, met ochtenden van in het donker wakker worden, dag na dag.
Sluit je niet af, blijf erbij. En ja, ik schrijf dit voor jou. En jou. En jou en jou en jou.
Want ik wil niemand kwijt zijn, als het donker wordt…