M’n eerste blogje van dit jaar met een paar weken achter de rug waarin ik steeds meer besef dat ik niet goed bezig ben. Op een of andere manier probeert mijn lichaam me dat ook te vertellen. Nare pijnen, kortademig, neiging tot somberen. Signalen te over.
Ik kan mezelf goed in kaart brengen, wat dat betreft. En zal het ook ruiterlijk toegeven als iemand vraagt of het wel eens tussen m’n oren zou kunnen zitten.
Hoe zou het komen..? Door het inscannen van negatieven en dia’s die m’n hele jeugd, terug tot m’n 16e jaar, in al haar kleur en kracht weer terugbrengen..?
Met zich meebrengend het besef van wat was, nooit meer terugkomt..? Het zou allemaal best kunnen. En het gemis van Jos en Arthur, dat stak met de feestdagen de kop weer op. Hoe node worden ze gemist, hoe groot was hun geest wel niet geweest het afgelopen jaar..? Een jaar waarin ik toch ook nieuwe mensen, mooie mensen heb mogen ontmoeten. Het jaar dat mij weer een handschrift schonk dat leesbaar was, het jaar waarin ik weer een boek heb gelezen. Toch weer een stukje van mezelf terug gekregen…
Hoe dan ook, het maakte mijn kerstdagen verdrietig. M’n conditie en de pijn in m’n benen maakten de treinreis naar Twente, om daar met Zoë en Leo’s gezinnetje de Eerste Kerstdag te vieren, tot m’n wanhoop onmogelijk. Een gezellige Tweede Kerstdag verdampte verrassend zodat ik uiteindelijk gelukkig als gast aan m’n eigen tafel kon aanschuiven. Tot blijdschap van het handjevol medebewoners die geen familie meer hebben of nergens gewenst zijn. Maar het is allemaal klein verdriet als je ziet hoe dichtbij het grotere verdriet is. Want met kerstmis sliepen hier mensen, sommigen ver van huis en haard, buiten. In bosjes, in hoekjes vlakbij.
Gelukkig volgde er een onverwachte, maar vrolijke Derde Kerstdag: Zoë kwam met haar man en kinderen naar hier..! Het maakte me dolblij en Oud-en Nieuw bij mijn mantelzorgster en wat kennissen was gezellig. Als vanouds.
Al met al zet het me aan het denken, hoe dan ook. Misschien volgend jaar alleen. Alleen. Ruimte voor m’n emoties, die me tijdens zo’n avond parten spelen. Als ik het redden ga. Waarschuwt een verstandig zuster, en zij niet alleen. Laten we straks maar eens kijken. Straks is tijd genoeg.
En ze heeft altijd gelijk. M’n hoofd zit weer te vol met denken. Peinsen. Waarom herstel ik steeds trager, waarom slaap ik zo lang..? Ik ken het antwoord, dus waarom vraag ik het nog..?
Eerst maar eens het dagelijks ritme erin krijgen. Nog stringenter. Elke woensdagmorgen vaste prik: schrijven, Donderdagmiddag: Schnauthalten. Woensdagavond: Mannenavond. En zo gaat-ie goed, en zo gaat-ie beter.
Het jaar 2025 is begonnen… Toch..?