M’n jaar is begonnen met zoeken naar iets wat ik allang gevonden had.
Ik heb altijd graag getekend en geschilderd, naast het fotograferen. Ik tekende ook graag cartoons, nam deel aan internationale tentoonstellingen, zelfs tot in China toe. @Peter Nieuwendijk, destijds president van de Feco, stimuleerde me daar enorm in. Bovendien hadden Nederlanders, en ook de Belgen als vanzelf al een goede naam. In het buitenland teerde je toch min of meer een beetje op de roem van de oude meesters.
Ook de humor die wij Lagelanders bezigen, staat min of meer op zichzelf. Ik tekende dus naar lieve lust, zeefdrukte ze ook zelf en kreeg een gekende naam.
Ik tekende in de huiskamer aan de tafel, soms voor het aloude Brabants Nieuwsblad, terwijl Ingrid breide tijdens het tv kijken, of een ander handwerkje. Soms keek ze mee over m’n schouder naar het ontstaan van de tekening, en als ze zweeg betekende het vaak dat het in naar ogen beter kon…
Ingrid overleed en veel was voor mij niet leuk meer. De allesbetekende blik over mijn schouder voelde ik niet meer. Ik gooide mijn tekenspullen weg, ik gaf mijn zeefdrukspullen weg en ik zou nooit meer tekenen, laat staan exposeren…
Dat was dus dat. Ik had m’n fotografie nog, moest daar bovendien mijn geld mee verdienen, tot zo’n tien jaar later een herseninfarct een einde zou maken aan zo’n beetje alles. Ik was behoorlijk geraakt, ik wilde ook niet meer fotograferen. Ik kon me ook niet voorstellen dat ooit leuk gevonden te hebben. Mijn motoriek liet het me ook niet meer toe, en ik voelde me ontheemd. Later is de passie terug gekomen. In Wiekendael werd er werk van gemaakt, en de vriendschap van voormalige collega’s en bekenden zorgde ervoor dat ik herrees.
Ik heb besloten wat zinvoller te gaan fotograferen, met als doel wederom internationale bladen en tentoonstellingen. Ik ga me bezig houden met het Magisch Realisme, simpelweg gezegd de ongrijpbare wereld om ons heen, zichtbaar in reflecties zoals in ruiten en ramen, in je gedachten, in herkenningen en voor fotografen in densiteiten en opaciteiten.
Bijgaande foto, ‘Delfshaven’ maakte ik op het terras van één van de leukste café’s die ik ken: @De Ooievaar. Het terras is rondom afgeschermd door panelen met glas, zodat je lekker uit de wind van het leven in Delfshaven kunt genieten. De weerspiegelingen, maar ook de doorlaatbaar van het glas, laat de kijker een ongrijpbare wereld zien, die onder het invallend zonnelicht telkens verandert.
Deze, en nog wat andere foto’s, hebben me de duw gegeven richting het Magisch Realisme.
Ik mag dan ook nog van geluk spreken een voormalig collega en thans kameraad @Alfred de Bruin in de buurt te hebben die als beeldredacteur al niet te misselijk was om zijn mening over de kwaliteit van foto’s te uiten. Hij beoordeelt als eerste m’n nieuwe werk voordat het overzee gaat. Wat naar buiten gaat, moet goed zijn.
En zo gaan we het doen, en niet anders… 😉
En zo is dat
Punt
…mooi gezegd n geschreven Aad, ik kom net uit de Ooievaar 😊👍
Weer mooi verwoord Aad.
Go go go Gadget 👍
Zing vecht dans lach en fotografeer!!