Het doet allemaal raar nu. Ik ben niet opgegroeid in de sferen van carnaval zoals dat in West-Brabant bij mensen jaarlijks in de ziel op komt borrelen totdat het gevoel overgaat in kolderieke koortsaanvallen die niet te stuiten zijn. Tullepeteren zou je de vlag kunnen noemen, maar het is een vlag die de lading niet dekt.
En ik loop nogal wat jaartjes mee hoor, vooral met een camera, of meerdere, op en neer langs D’n Optocht sowieso, de bals vooraf, de optochten van de dorpen en het feesten op en in de straten van Roosendaal. Het is een vorm van plezier die je niet uit kunt leggen, en die moeite kun je jezelf maar beter besparen ook. Ik ben van het Roosendaals carnaval gaan houden omdat ik het als een kleurrijke menselijke deken van warmte ben gaan ervaren. Vier dagen plezier onder elkaar, met uitspattingen van een creativiteit die z’n weerga niet kent.
Nu heeft een herseninfarct onder die beleving voor altijd een streep trachten te trekken, en dat mag men zo goed als gelukt noemen. Therapie en rustsessies hebben er voor gezorgd dat ik nu weer kan genieten concerten en andere podiumkunsten. Natuurlijk komt daar verplichte rust voor en na bij kijken, en concentratie die het ‘geweld’ voor mijn gevoel van één kant laat komen.
Om die reden ben ik vaak in- en om De Kring te vinden. Ik kan er genieten van al het moois dat zich over het podium beweegt en laat horen. Ik heb twee massa-concerten van Bruce – The Boss – Springsteen mee mogen maken met m’n dochter Zoë, met vrienden en bovenop een rolstoelpodium. Met enige zorg zorgt Blommenkinders en Jaxxtival ervoor dat het zijn met elkaar in het Vrouwenhof tot een gezellig muzikaal onderonsje maken.
Maar het Carnaval vieren, het gaat me niet lukken. Er gebeurt veel te veel, en ik wil zelf ook teveel . Het Roosendaals carnavals is te groot, doet teveel met me, en ik wil teveel genieten.
Het is jammer, het doet verdriet maar ik heb het leren accepteren. Het RAC-bal, georganiseerd door de Rijksambtenaren die het carnaval naar de tehuizen brengen, is voor mij een absoluut jaarlijks hoogtepunt. In Wiekendael, mijn woonstee, weliswaar.
Dit jaar gaat dit feestje voor mij niet door. Mijn trots, kleindochtertje Lauren, viert haar verjaardag en daar wil Opa Aad bij zijn. Hij trakteert op een feestje in Preston Palace in Almelo.
Is carnaval daarmee voorbij..?
Nee, gelukkig niet. Ik ben op de zaterdag van D’n Optocht terug en ik heb mijn maat Alfred, die de kletsen en klatsen doet bij Gift ‘m Kès, foto’s van de band te maken.
Dat is eindelijk iets wat ik voor ‘m terug kan doen want hij doet heel veel voor mij. Het is één van de restjes werkvloervriendschappen zoals die bij Van Poll/ Brabants Nieuwsblad gegroeid zijn.
Dus Tullepetaone, vier het feestje zonder mij, ik zie de foto’s en de filmpjes wel.
En wees zuinig op Het Drietal , met name op Wiebe. Hij was in kleine vorm het leukste buurjongetje voor mij dat ik maar kon wensen, het wonen op de Cederberg is in mijn hart besloten…
Geniet ervan, mensen. Het kan voorbij zijn vooraleer je het beseffen kunt.