Maandag. Voor mij een ideale dag om onder de mensen te komen. Maandag is het Marktdag, hetgeen bij het betere weer wat gezelligheid, en bovendien inspiratie biedt. Onderweg naar de uitgang word ik door iedereen gewaarschuwd: ‘Ga je weg, nee toch zeker met die sneeuw..!’ ‘Tis koud hoor, blijf toch thuis..!’ Iedereen lijkt in de veronderstelling dat ik me als een Drs. P met z’n troika aan een troep huilende wolven ga overgeven in de barre kou, terwijl het maar 3 graadjes onder het vriespunt is. Ik had vandaag sowieso wat boodschapjes mee te nemen. Twee T-shirts omdat ik een leuke tekst weet die ik er dan weer bij de Inktshop op laat zetten, en meteen als vervanging van twee kwijtgeraakte shirts bij de wasserij, die heel goed is in het doen of er een neus bloedt.
Ergerlijk gedrag..? Jazeker, maar daar koop ik geen nieuwe shirts voor. Dan naar de poelier. Vanavond eten we zuurkoolschotel met wat geruld rundergehakt, dus daar missen we wel iets aan. M’n buurman en ik besloten 5 speklapjes te gaan halen en te delen door twee. Ieder tweeeneenhalf. Jammie, een vette bek..!Vandaar de poelier, want die heeft lekkere liggen, helemaal links in de vitrine. Daarna naar Jamin, want dezelfde buurman wil graag verse smoelentrekkers, en die liggen er te schep en te graai. Een mannetje naast mij stopt in elk geval zo af en toe een snoepje naar binnen. Ter keuring, bedenk ik dan maar.
Dan naar de Hema, erwtensoep halen. Dat hoort bij dit weer. Maar, dat krijgen we thuis niet, dus de zelfredzaamheid komt weer aan de orde… En pot erwtensoep met Hemaworst. Ook bij dezelfde Hema een slingertje van gouddraad met kleine hartjes. Morgen immers, is het vier jaar geleden dat ik naar Wiekendael moest, m’n hele hebben en houwen achterlatend.
Ik wist toen nog niet welke warme armen er op mij wachtten, en van wie, maar wel weet ik dat ze er nog steeds zijn, ook al werken de meiden van toen, hier allang niet meer. Helaas, ze hebben beter verdiend. Maar je komt er niet omheen: leven betekent afscheid nemen, hoe pijnlijk, en hoe verdrietig dan ook…
Morgen schenk ik ieder een roos. Met een hartjesslingertje eraan. Als dank, en misschien nog wel meer dan dat. Ik heb enorm veel respect voor ze, en zou niet en nooit met ze willen ruilen.
Een zorgcentrum runnen is letterlijk mensenwerk, vaak onopvallend zwaar mensenwerk. Daar zou best wel eens wat vaker bij stilgestaan mogen worden…
😘