Buienradar had gelijk: er is zachtere lucht en zonlicht om ons heen..!
Ik toog meteen naar de stad. Laag zonlicht doet veel moois met een stad, ook al zou zij nog zo lelijk zijn. Dat is te bewijzen met fotografie, althans, als de fotograaf z’n best doet.
Vanmorgen maakte ik pardoes een van de mooiste Lomo’s tot nu toe. Het verlangen om deze weg opnieuw weer eens in te slaan, is niet te weerstaan. Ik zag het licht in de gevel, de etalagepoppen en de vrouw die in de verte resoluut doorstappend aan kwam, op weg naar de Roselaar. Het betekende het voorspelbare moment van de kans op een grandioze plaat. Ik heb hem ter plekke afgewerkt, en een vanzelfsprekende titel meegegeven: Mornin’ Dolls.
En zo dwaalde ik door de dag. Als boodschappenjongen, als gesprekspartner, als inspirator, als bewonderaar, als regelneef, als pretmaker, als afscheidsnemer. Het verbaasd me hoeveel energie ik weer had, wat is dat toch..? Kweenie…
De dag was al om, althans, wat etenstijd betreft op NAH. Daar waren de bordjes al opgeruimd, maar op Kamer 10 wachtte een overrompelende verrassing.
In de roestvrijstalen bak van m’n wastafel prijkte een prachtig boeket in cellofaan, met sierlijke linten die ‘surprihiiiise’ leken te roepen.
Het was een best zware vaas, en bij het voorzichtig optillen ontwaarde ik de riemen die de hals van de vaas insloten. Meteen werd alles duidelijk. M’n zwakke, verdrietige momenten, blijven dus niet onopgemerkt. Hoe vaak ik m’n best ook doe m’n buitenschil op te poetsen, sommigen zien er toch het werkelijke doorheen.
Het is maar goed, zulke mensen om me heen. Ze houden me gaande in de levenswijze waar ik niet voor gekozen heb. Indirect houden ze daarmee 22 andere bewoners, waar ik nooit voor gekozen heb, gaande. Ieder op een eigen wijze. Want zo kunnen dingen gaan.
En, in deze twee weken, deze dagen, huil ik ’s morgens. En ik huil soms even ‘s avonds, heel zacht. Daar heb ik mijn reden toe.
Een reden waarom ik lach, altijd, overdag…