Zomertijd, Vakantietijd, Blommenkinderstijd, Jaxxtivaltijd, Zomertheatertijd, Activiteittijd.
Leuk, leuk, leuk, maar het wordt mij teveel blijkt. Vanwege de vakantie van de zuster die mij normaliter wekelijks het snoozlebad over me heen laat komen heb ik drie weken niet kunnen ontprikkelen. Als je achterover gekanteld tot je oren in het warme water zweeft lijkt er bij mij een reset plaats te vinden waardoor ik de dag dan ook verder ‘gemakkelijk’ doorkom.
Bestond mijn leven eerder uit een dag op, een dag af, nu blijkt één dag van rust niet voldoende meer.
Er was dan ook nogal wat over me heen gekomen, en ik roep dan ook wel wat over me heen. Het gesprek met de arts en een zuster waarmee ik de juiste klik heb loog er dan ook niet om: voortaan is één dag om te herstellen niet genoeg meer. Ik kan dus niet meer van zomertheater naar Jaxxtival en dan naar Blommenkinders hoppen en door de stad banjeren enzovoorts.
Dus voortaan samen kijken naar m’n gesteldheid, voortaan keuzes maken, en een nieuw schema van enkele hersteldagen méér inrichten.
Het deed me pijn. Want het betekent dat ik een aantal mensen op wie ik gesteld ben minder ga zien. En ik wil het intieme zomertheater in de tuin van het Tongerlohuys niet missen. Minder grootschalig, en des te aangenamer merk ik. Het Jaxxtival moet daar onder lijden, dat kan niet anders.
Het zou dom zijn als ik tegen beter weten in roofbouw op mezelf pleeg.
De typische CVA-dingetjes dienen zich ook weer aan. Je grip verslapt, je stabiliteit neemt af, je wordt schrikachtig.
Het kostte me een nacht waken in bed terwijl de piekerspoken vrij toegang kregen tot ‘mijn’ kamer 10 waar het anders zo behaaglijk toeven is.
M’n mindset is zo goed als klaar, ik ga een stap terug doen. Vaker op m’n kamer werken aan een boek, waarvan de inhoud nog moet blijken. De ‘mannenavond’ tot nu toe zou, zo zorgvuldig onderhouden, wil ik niet kwijt. Het is een uiting van kameraadschap die enorm kostbaar is. En minder prikkelend in overmatige zin, omdat het doseerbaar is. Zo simpel is het.
En dan de sessies met Petertjuh en Kaatje. Enorm amusant en als therapie voor m’n borstademhaling heel belangrijk is.
Dus al met al lijk ik volgens mij op het bekende ‘randje’ te balanceren. Maar anderzijds, morgen wacht het snoozlebad weer.
De mindset mag er dan zijn, volgende week speelt ‘Fools Dedication’ in het park. Dat is niet zomaar een muziekclubje. Dat is een Roosendaalse band met potentie, hard op weg om een begrip te worden.
Ik volg ze van begin af aan, en wil dat het liefst volhouden. Dus het wikken en wegen wacht, onvermijdelijk.
Maar zoals m’n arts zegt: let op, je wordt ondertussen ouder. En je geest kan dan zo jong en fit blijven, je lijf wil , maar kan niet meer mee.
En dat is de realiteit, tijdens deze zomer van 2024…