Ik heb alweer even niet gewerkt aan mijn blog. Domweg omdat het er niet van kwam. Het weer lokte me ook vaak naar buiten, waar mensen zijn, waar muziek je wacht en misschien nog wel het belangrijkste: Inspiratie..!
Tegelijkertijd werd ik steeds meer geconfronteerd met het feit dat ik zachtjesaan achteruit dender, zowel lichamelijk als geestelijk. En daarover schrijven doe ik liever niet. We houden het leuk met elkaar. Zo moet het gaan.
De reden dat ik ditmaal schrijf is een natuurlijke mengeling van verdriet en geluk, de verjaardag van Ingrid. En hoewel ze is overleden, er zijn altijd van die tekenen dat ze er op een of andere onbeduidend magische wijze nog is. Tijdens de dagen voorafgaand aan haar geboorte- of sterfdatum neemt bijna ongemerkt een onbestemd gevoel bezit van me. Een gevoel van onvolledigheid. Op de feitelijke data wilde ik dan Zoë het liefst bij me, en zochten we een stad op waar het leuk toeven zou zijn.
Sinds de kleintjes er zijn, gaan we op pad naar iets wat voor hen leuk is. Een medewerkster van Wiekendael vertelde mij over de Avonturenboerderij van Teun en Fien, en hoe leuk dat wel niet was. Het ligt in de polders van Dordrecht bij Molenwaard. Voor de kinderen vanuit Losser een behoorlijk eind rijden, voor mij een ritje van een half uurtje met de trein naar Dordt. Het lastige is dat er iemand moet zijn om me naar het station te brengen, en om me die avond weer op te halen. Vrienden doen daar niet moeilijk over, maar het liefst ging ik lopend naar het station, want zo ver is dat niet. Maar ja…
In Dordrecht wachtte het gezin van Zoë me op het perron al op. Het doet een man als mij zoveel goed als je kleindochtertje luid roepend op je af komt rennen. Er volgde een korte autorit door een prachtig polderlandschap met karakteristieke dijkhuisjes en molens hier en daar, en vaarten die verhoogd door het landschap trekken met af en toe bruggetjes die vertellen dat hier de tijd heeft stilgestaan.
En aldus kwamen we bij de Avonturenboerderij aan. Een idyllische plek bij een prachtige molen, midden in het polderlandschap zonder pretparkvertoon. Hier woont de vrolijkheid, hier heerst eenvoudig vertier, hier is alles wat klein is groots. Alles oogt opgeruimd, alles is schoon en staat strak in de lak. Alle dieren die je op een boerderij kunt verwachten worden hier vertroeteld, dat merk je aan alles.
Mijn schoonzoon had een ‘waggie’ voor me gekocht, een opvouwbaar schootmobieltje, een metallicrode oplossing voor mensen die last hebben met lopen en zich op die wijze zich makkelijk met de kleinkinderen op schoot voort kunnen bewegen van de geitjes naar de paardjes en de melkboer en de tuinkassen en de kroelkipjes en vooral: Woezel en Pip..!
Zo gaande nestelde kleine wijze Lauren zich op mijn bovenbeen. Lauren is doorgeleerd in babbelpraatjes, zoals:
Opa..?
Ja..?
Opa, oma is jarig maar oma is ook dood…
Ja…
Opa..?
Ja..?
Wanneer ben jij dood ? Als ik vijf ben, of als ik zes ben..? …Of als ik zeven ben, of acht ben..?
…Of als ik honderd ben !!! Haha, maar dan ben ik zelf ook dood..!!! Hahaha..!
Om kort te gaan en lang te herinneren; het was een prachtige dag. In alle opzichten.
Vanmorgen werd ik wakker met een doodmoe lijf, en oververmoeide gedachten. Het bed liet me niet los, en hield me in een aangename greep: zo moet oververmoeidheid voelen, besefte ik.
En de lieve zuster die bij me kwam begreep me, en ik kon zwoezelig terugvallen in gedachten die plezierig en ongerust maken. Want hoe nu verder, hoe lang houd ik het nog vol..?