Het is april en de tijd lijkt niet zomaar snel te gaan, de tijd gáát simpelweg snel.
Ik wijd het niet enkel aan de beleving van mijzelf. Ik verdenk eerlijk gezegd de overload aan nieuws dat laat zien hoe snel de oude waarden en zekerheden verdwijnen. De beleving van mijzelf is ook een zekerheid die steeds twijfelachtiger wordt. De pijnbeleving wordt intensiever, de energie neemt duidelijk af, maar de ausdauer blijft. Het willen volmaken en vervolmaken van ideeën is een niet tanende drang om mijn tijd niet te verspillen . Want tijd is kostbaar, en blessuretijd -zoals die van mij – zelfs breekbaar.
Nu Project Schnauthalten, een in N-spoor uitgevoerd verhaal dat nu na drie jaar bouwen naar tevredenheid van Ed den Ouden, Ton de Bont en mijzelf afgerond is, ontstaat er ruimte voor een nieuw idee: Modulenspoor Wiekenwaard. Gehandicapte mensen bouwen samen met zg. Baanbuddy’s ieder aan een stukje van een groter geheel, waarvan zij zelf mogen bepalen hoe dat eruit moet gaan zien. Ik heb al wat startinkomsten via welwillenden kunnen vergaren, maar het Fonds dat ik heb opgericht lijkt niet echt lekker te lopen.
Oorzaken kun je in alle variaties bedenken. Misschien had ik beter kunnen wachten, misschien heb ik het verhaal niet enthousiast genoeg overgedragen. Misschien moet het eerst daadwerkelijk gaan lopen, zodat mensen iets kunnen zien… Maar dat kan best in de herfst, als de bewoners zich weer binnen moeten gaan vermaken. Maar het kan dan te laat zijn, want het verraderlijke begrip ‘tijd’ steekt dan weer de kop op…
Intussen besteed ik een deel van mijn zwevende denktijd aan het ontwerpen van een tramdiorama in N, dus schaal 1:160, zich afspelend in een Nederlands stadje, herfst 1963. De herfst die gevolgd werd door die zware winter.
Veel info nodig, en ik begin al een vrij moderne tramremise om te vormen naar een in Amsterdamsche Stijl opgericht industrieel monumentje. Immers, in die tijd bevond de industrie zich nog in de stad, het vormde een onderdeel van het straatleven. Belangrijk onderdeel van het 60 x 80 cm metende diorama is het luchtspoor. Delft en Rotterdam hebben er jarenlang een gehad. Intussen verdwenen, en wel zo jammer naar mijn gevoel. Een groot deel van de spoorromantiek en de algehele beleving is daarmee voor altijd verdwenen. Dus veel snuffelwerk naar historisch bouwen in metselbverbanden en gietijzeren ornamenten, schillenboeren, mosselmannen en veel nog met paard en wagens… De Beatles en de Stones die tegen de sporten van de hitladders schopten terwijl de volksmuziek luid gezongen of gefloten over straat klonk. 1963, de tijd, de jaren van mijn jeugd…