De komende 9 januari heb ik het voorrecht 4 jaar in Wiekendael te kunnen wonen.
Uiteraard zijn er veel dingen aan te merken op een dergelijk verzorgingstehuis, maar ik mag in mijn handjes knijpen er (nog) te zijn. Bovendien is dit een bijzondere week, want de leerling-zusters en stagiaires hebben hun half jaartje in mijn woonafdeling erop zitten en maken plaats voor een nieuwe lichting. Dat geeft veel röhring uiteraaard. Daarnaast is er nog het sterfteverloop, hoe verdrietig dan ook, wat ook aardig wat nieuwe bewoners een kans geeft één van de 23 kamers te bezetten. Dus: op slag veel nieuwe gezichten, en het stille verdriet van het afscheid. Al zullen er sommigen nooit uit je leven verdwijnen. Zo is vriendschap.
Was ik toen nieuweling, nu ben ik zo ongeveer de Nestor aan het worden. Dat gebeurt in feite vanzelf als je dit kunstmatig gezin dat NAH ( Niet Aangeboren Hersenletsel) heet, in de Cliëntenraad vertegenwoordigd. Onze woongroep is heel gevarieerd wat de handicaps, overgehouden aan hun CVA, betreft. Mensen met afasie hebben sowieso last van het moeilijk zichzelf te kunnen uiten.
Er zijn erbij die totaal van de zorg die de verpleging geeft, afhankelijk zijn, en er zijn erbij, die, zoals ik, nog deel kunnen nemen aan het leven ‘buiten’. Zolang het nog duurt, want dat is ongewis.
De verzorgende en verplegende personeelsleden zijn een heel belangrijke factor. Maar ook de facilitaire medewerkers. Ze voelen als je vriendin, als je maatje, als je dochter en wat het belangrijkste is: hun schouder is er altijd. Het is te merken aan mijn schrijven: het zijn voornamelijk vrouwen. Wat dus absoluut hier geen zwak geslacht is.
Ik schrijf dit allemaal omdat mij vaak gevraagd wordt hoe het nu is, zo wonen met andere mensen, alles wat was achterlatend. Maar hier vind je ook geluk, ook hier kun je lachen, ook hier is zuster- en broederschap, en oprecht bovendien. Nogmaals, er is veel aan te merken op De Zorg, en mijn taak is daarin vooraan te staan, ondanks alles mogen we dankbaar zijn dat het er is…
Maar helaas.., oud worden en jezelf blijven… Vergeet het maar.
Duidelijk en toch ook een warm verhaal.
Prachtige blog, Aad.
…weer heel treffend gezegd Aad !