Realiteiten ontkennen, dat is een kunst die niet lang vol te houden is. Dat weet iedereen, maar bij sommigen moet dat er nog eens ingehamerd worden.
Ik bezet een zetel in de Cliëntenraad van Wiekendael, nu ook al zo’n 4 jaar. Ik zit daar namens de bewoners, de meesten van hen kunnen niet voor zichzelf opkomen, vanwege uiteenlopende redenen, die veelal te maken hebben met hun handicap. Ik deel de zorgen van het management in veel opzichten. De kosten lopen almaar op. Vreselijk moeilijk allemaal.
Het is lastig om je energierekening te zien stijgen als je een huis vol met ouderen runt. Immers, die zetten ’s morgens de tv aan en laten die vervolgens tot later in de avond aan staan, of ze nu wel in hun kamer zijn of niet. Dito met de verwarming. Je kunt dat wel uitleggen, maar je woorden landen niet. De knop wordt voluit gedraaid en blijft ook in die stand staan, want dat lijkt zo te horen. De teller blijft hardnekkig vernietigend tikken.
Dus, je moet als management bezuinigen, heel begrijpelijk. En hoe kan het ook anders: op het eten. De reden is omdat er veel weggegooid wordt. Dat kan kloppen, maar als het eten door het bezuinigen in een centrale keuken slechter wordt, dan wordt er juist nog meer weggegooid, wat inmiddels wel aangetoond is, lijkt mij. Bovendien, de bewoners nemen niet meer deel aan het bereiden van de maaltijd, en zitten doelloos aan tafel. Geen boontje meer om te doppen.., geen dagbesteding meer. Geen toeleven naar de maaltijd meer.
Nu, meer dan een jaar geleden stond op het menu nasi met een loempia. Heerlijk, zou je zeggen, maar het betrof een piepklein loempiaatje met daarin twee sliertjes witte kool. En het bleek geen incident, want dit menu werd met regelmaat herhaald.
Ik achtte dit een belediging voor de bewoners, die hun laatste dagen in het verzorgingshuis moeten slijten, en op deze wijze worden afgescheept met slechte maaltijden die beter aangeprezen worden dan ze zijn. Ik opperde dit in de vergadering van de Cliëntenraad, maar de verantwoordelijke ontkende halsstarrig. Dit vatte ik op als bracht ik een leugen.
Moet je niet doen. Niet bij mij.
Mijn geduld is groot, dus ik gaf het in stilte een jaar. En zie, het werden twee loempiaatjes, en het woordje ‘mini’ kwam erbij te staan, maar ik achtte het nog steeds een minachting van de bewoners.
Hierbij dus, na een jaar, een foto van het menu, met daaraan toegevoegd een gewone standaard loempia, waar vlees in zit en omelet, wat groenten en taugé. Iets wat de bewoners graag lusten, en ook wel hebben verdiend na een werkzaam leven. De armetierige Wiekendael-loempiaatjes ernaast…
En is dat te duur..? Leg dat dan uit aan de bewoners, maar ontken niet dat je dit laat gebeuren. Telkenmale. En niet enkel betreffende loempiaatjes. Maar ook ‘kip’, of zelfs ‘kalkoen’ etc…
Dat is pas goed management…
Dit doet mijn instellingskok hart zeer.
Fijn dat je zo opkomt voor de overige bewoners. Fijn dat jij ze ze wil en mag vertegenwoordigen.
Mooi dat je in de clientenraad zit en voor de bewoners mee mag denken. Die zetel is aan jouw wel goed besteed.Succes met met meedenken en hopelijk wordt het in 2024 beter, o.a. wat eten betreft,,,…