Het was vanmorgen 7 uur toen ik met een schuin oog het rode retroklokje op m’n nachtkastje beloerde. M’n nachtkastje is trouwens geen echt nachtkastje omdat het er overdag ook staat en ik er nog een nachtkastje naast heb gezet waardoor het een geheel andere identiteit heeft gekregen. Kastje dus.
Maar ik besloot, ondanks het vrij fitte gevoel waarmee ik was ontwaakt, er een noodzakelijk saaie en dooie dag van te maken. Buiten zou de dooi ook intreden, dus wat zou het me letten..?
Ik had zojuist een eerste slok van m’n koffie genomen toen er een bekend zacht klopgeluidje van m’n deur afkwam en er een lachend gezicht verscheen: m’n EVV-zuster. We hadden min of meer een douche-date. Dat klinkt raar maar iedereen heeft mijn EVV-zuster, die toch m-i-j-n EVV-zuster is, nodig. Dus als zij zich met mij terugtrekt in de badkamer, dan zijn we even buiten beeld, en dan gaat het over ons. Een heerlijk stukje niemandsland, wat iemand als ik toch ook nodig lijkt te hebben, en deze zuster weet dat gewoon.
Een mooi begin van de dag dus, met een vrolijk ontbijt en daarna kwam iemand op het slimme idee om te gaan sjoelen. De sjoelbak staat letterlijk paraat achter de deur, en ligt op tafel voor je het beseft.
Nu moet je weten dat het mij niet meer lukt, dat sjoelen. Sinds m’n herseninfarct is er iets met mijn richtingsduiding gebeurd. Als ik denk een tennisballetje recht vooruit te gooien, dan belandt het vrolijk stuiterend ergens links van mij, en zo ook zal er geen sjoelschijf de richting kiezen die ik opgedragen heb.
Dus ik wijs de vraag om mee te doen bescheiden af, maar het ‘hè toe nou’, ‘niet zo flauw doen hoor’ klinkt meteen om me heen en wordt gevolgd door ‘Aadjuh, Aadjuh, Aadjuh, Aadjuh, Aadjuh, Aadjuh, Aadje-gescandeer, en waarom mensen dan altijd hun stem verzwaren tijdens dergelijk geroep, daar heeft de keeper van AC Milan wel enig idee van. Ik geef toe en de rust keert weer in onze prikkelarme huiskamer, terwijl ik met een *pop-pok-pok* de schijven ter hand neem, om daarna de eerste aan de achterkant van mijn broek warm te wrijven. M’n eerste 3 worpen zijn alle gelukstreffers, en het gejoel en gejuich neemt toe om daarna over te gaan in een fluisterende stilte. In drie beurten bereik ik de score van 25, en niemand zal er nog onder komen…
Heerlijk, die zondagsrust…