De dag was nog maar net begonnen, toen er op de deur werd geklopt terwijl ik met m’n snuit vol schuim m’n scheerkunsten wilde uitoefenen.
Het was een opgewekte stagiaire, vandaag voor het laatst en alle tijd voor me, vertelde ze. Een leuker begin van de dag had ik me niet voor kunnen stellen. Het voelt altijd fijn als iemand op spontane wijze tijd voor je heeft, en bovendien betekende dit afscheid geen al te groot verdriet. Ik vermoed een soepel ‘tot ziens’ vanwege het vertrouwen dat ik in haar, en haar collega, heb. Ze hebben het vak dermate op een natuurlijke wijze in zich, dat je deze meiden moet laten gaan op de beste weg die ze maar kunnen gaan. Dus moeten ze niet te lang tijdens hun studie op één plek blijven hangen, hoe gezellig en leuk het ook is.
Na de boterham meteen met m’n muziektherapeute en m’n gitaarmaat naar de piano in het Atrium, om een Vrienden van Amstel-setje te proberen. Toontje Lager, Acda & De Munnik en een besluit van ‘Bestel Moar’ van Rowwen Hèze in F, en pas bij dit nummer begon ik er een beetje gevoel in te krijgen. Personeel en bezoekers liepen langs, hielden in of bleven luisteren en applaudisseerden. Maar mijn spel voelde niet lekker, m’n ademhaling liep niet zoals ik wilde.
En dat gevoel is iets wat nu al weken in me hangt. Het maar niet slagen in hetgeen ik werkelijk wil. De pijntjes die je meezeult en je doodmoe maken, het kort van adem zijn, het steeds maar toe moeten geven aan. Meerdere mensen schijnen dit momenteel te ervaren, en kunnen er de vinger niet op gelegd krijgen. Covid..? Ik twijfel. Ik twijfel maar had vanmorgen het geluk dat ik meteen kon gaan trainen met m’n agoge. Eenmaal met m’n lijf bezig heb ik in elk geval het idee dat ik er zélf iets tegen doe, tegen dat gevoel.
Ook al doet tegen pijntjes vechten ook best pijn. Iets wat alle Mont Ventoux-klimmers maar al te goed weten.
Zij bereikten de top, en bewezen dat het onmogelijke mogelijk is. Telkens weer. Dus wat zeur ik, probeer ik me dan moed in te praten. Maar helaas, ook met wisselend succes… Het wil gewoon niet.
Maar vanavond ‘Stamppot-overleg’ met de organisatie van het Belevenis-Festival 2024, dat ergens in mei plaats vindt, geloof ik. Ik vind sparren met zulke inspirerende mensen om me heen altijd een waar genoegen. De formule van ‘Café De Halve Smart’ dat Toon Willemsen en ik bedachten, heeft vorig jaar al bewezen een uitkomst te zijn, dus wat dat betreft geen zorgen. Maar het meebouwen aan de andere ideeën, die weer andere inzichten vragen, dat is fijn om te doen. Vanmiddag dus alle rust houden, er wachten vanavond al prikkels genoeg…
Hoi Aad, wat rot dat je met die klote pijn moet leven.
Maar hoe jij er mee omgaat ,daar neem ik mijn petje voor af.
Ik besef nu ook die grootste rijkdom die een mens kan hebben, een gezond lijf en een gezonde geest is.
Met die gezonde geest van jou is niks mis, en met de fysieke gezondheid wens ik jou heel veel sterkte toe.