De morgen begon niet al te best voor me. Was ik al in minder goede staat het vorig jaar uitgehobbeld, een beter begin van het huidige jaar lijkt er niet in te zitten.
Het begint lichamelijk en daardoor geestelijk stiekem steeds meer als hevige pijn te voelen. En dat is naar, dat wil ik niet. Ik ben goed in pijn weglachen, maar het echt negeren wordt steeds moeilijker, en mijn mogelijkheden beperkter.
Ik doe er alles voor om dat tegen te gaan zolang dat lukt, en Wiekendael staat me er met alles in bij, maar zoals ik vanmorgen tegen m’n verzorgend zuster vertelde: het ‘even flink zijn’ lijkt voorbij.
‘Even’ is ‘lang’ aan het worden, en ik ben bang voor het ‘te lang’. Het korte onderhoud wat ik met de paar benodigde vakmensen wilde voeren daarna was snel geregeld, en het besef was er bij ieder van hun: hier moet expertise van buiten bij komen.
Dus ging ik vandaag niet veel doen, behoudens het geplande overleg van de Cliëntenraad, Belangrijk, want we zouden een nieuwe voorzitter kiezen en we hadden wat woorden en daden te behandelen inzake het positieve beleid waarmee Wiekendael dit nieuwe jaar ingeslagen is.
Alles is duurder en alles is lastiger, dat kan allemaal waar zijn, maar met de juiste strategie valt er wel te laveren. Althans, dat is mijn mening. Net zoals mijn mening dat ‘welzijn’ een te gemakkelijk woord is, zolang het maar in jouw straatje past. Het straatje waar jouw stoepje schoon is.
Dat je in Wiekendael uit bed komt met een opgewekte, leuke zuster aan je bed, die je helpt met alles wat je lastig vind, dat vindt nagenoeg iedereen normaal. Maar is het wel zo normaal..?
Mijn mening is dat daar het ‘welzijn’ al begint. Hoe genoeglijk is het wel niet, dat plezier elke morgen bij het ontwaken te mogen beleven..?
En dan de altijd opgewekte facilitair medewerksters. Ook zij hebben hun zorgen, hun huishouden thuis, hun pijntjes. Maar ze zijn altijd vrolijk, voor zover het hen lukt. Het lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het natuurlijk niet. Kijk anders maar eens naar je eigen winkeltje thuis. Rammelt daar de bel altijd vrolijk..?
Enfin, zo kan ik nog wel doorgaan. Feit is, dat zorg een vak is, waarvoor je kwaliteiten moet hebben die niet vanzelfsprekend zijn. Dat zit in je genen, in elke vezel van je lijf.
Wat we moeten doen, is het welzijn opnieuw vormgeven, aanpassen aan de tijd. Soepel zijn en meebewegen, de mindset bijstellen.
Een bijeenkomst van de Cliëntenraad loopt voornamelijk altijd uit.
Je begrijpt waarom..?
En tóch steek je je zieke nek uit voor de clientenraad… respect. Wees trots op jezelf Aad!