Vandaag was de zon al voorspeld, de vorst had het al verloren bij het ochtendgloren. Maandag, dus marktdag, De straten waren laagverlicht en gevuld met de frisheid van vertrekkende kou, en ik was al vroeg ter plekke.
Slager Heeren was mijn eerste doel. Het was nu nog stil bij zijn wagen, en de voorraad gebakken speklappen leek nog niet aangetast. Twee zou voldoende zijn. ‘Dat is het, kul..?’ Zijn dialect verried het dorp waar hij leeft. Dan richting Jamin, om voor de zusters wiens detachering morgen ten einde loopt, en die dus afscheid moeten nemen, een vrolijk puntzakje snoepjes te scheppen, met onderin een groot rood snoephartje.
Het moment dat er werkelijk afscheid genomen moet worden zal al moeilijk genoeg zijn, dus zo’n vrolijk ogende puntzak met sierlijke linten van Jamin is doorgaans een handige bliksemafleider. Dwalend door de Roselaar vallen al sedert verleden week de rood-roze Valentijns-aansporingen op. Niet dat ik er iets mee kan, of er mee zal willen. De liefde die ik nu voor sommige mensen voel hoeft niet in roze of rood verpakt te worden, ergo, het is ongrijpbaar, dus niet in te pakken. Natuurlijk zal mijn kleindochtertje een liefdesverklaring van haar Opa per post ontvangen, een tijdelijk teken van de onuitwisbare intermenselijke liefde die grootouders voor hun kleinkinderen kunnen hebben.
Het enige rood dat ik vandaag meeneem is mijn vertrouwde tweewekelijks bosje rozen, de vertrouwde vulling van mijn ‘Vase de Jody’. De vaas die ik zag in de winkel van Jody Pijper, en in haar eenvoud de mooiste voor mijn kamer zou zijn.
De zon deed veel aan de stemming in de stad. De bekenden die ik tegenkwam, zij allen oogden vrolijk en onbezorgd, alsof ze een belofte tegemoet gingen die ieder moment vervuld zou worden. De loomheid van een winterslaap leek afgeschud, de lente zou er nu werkelijk aankomen…
De maandagmiddag kwam, en vandaag begonnen de werksessies aan Project Schnauthalten. Voorheen elke week op donderdagmiddag, maar onderling hebben we besloten de maandagmiddag te gebruiken, al was het maar vanwege de rust die er dan heerst. Ik zou het echter niet lang volhouden. De pijn begon weer uit te stralen waardoor zitten weer afgewisseld moest worden door liggen. Bovendien was ik de harmonica aan het oefenen voor het Stingnummer ‘Shape of my Heart’, en dat viel nog niet mee. Het bleek in verschillende toonsoorten mogelijk, maar uiteindelijk voelde m’n Hohner C Crossover toch lekkerder in mijn gehoor.
Morgen kijken Karin en ik er even naar, en heb ik Peter ingeseind. Want tja, zijn gitaar is een welkome en bovendien gezellige ondersteuning, maar behoeft ook enige voorbereiding.
Buiten vertrok langzaam het licht, lekkere rode kool kwam op de borden en de dag leek weer gedaan. Vertrok de een naar zijn kamer, zoals ik, de anders schaart zich bij de teevee met nog een paar.
Wat er te zien is, of welke zender, dat maakt niet uit. Het beweegt…
Het weer vandaag belooft dat de lente in aantocht is. Heerlijk om te fietsen. En zo deden we.