01 februari 2024

Vandaag zou het zo’n dag worden van niets maar tegelijkertijd alles. Menigeen kent dat wel.

Ik had mezelf betrapt op een vreemde gewoonte, simpel en alleen omdat gisteravond het lampje in mijn redactielamp begon te flikkeren en vreemd te doen, en apegapend bleef gloeien. The dead of a LED.

Een nieuw lampje moest er komen’, en ik nam me voor dat morgen eens in oostelijke richting te gaan zoeken. Normaliter neem ik de Griendweg richting Beethovenlaan en sla dan rechtsaf richting Boulevard, met vaak het risico een hartverzakking op te lopen op de rotonde omdat menigeen vaak te laat remt terwijl jij weerloos op je karretje voorlangs sukkelt. De lezers van mijn schrijfsels doen dat uiteraard niet, maar het lijkt soms of de rest dat wél doet…

Dus vanmorgen iets na negen uur lekker met de lage zon strelend langs mijn gezicht richting Oostpoort gekacheld. Een fris tintelend windje. Hoe fijn is dat. Eén lang vlak fietspad, de mindset richting zon en ik had van sommigen al gehoord dat het daar zo veranderd was in de in de afgelopen jaren dat ik er niet meer geweest was. Dus fris en fruitig over het plein aldaar richting Gamma om een lampje met potentie te halen. Binnengekomen ontwaarde ik meteen een bekend gezicht in de vers ontstane wachtrij, en dat stemde nog beter. Maar, het grote middenpad kiezend bemerkte ik toch een vreemd gevoel: ik leek hier nier meer te horen…

Normaliter stapte ik een bouwmarkt binnen vol adrenaline, want dan ik moest iets gaan doen. Een klusje, een reparatie, iets in de tuin, iets huishoudelijks, iets met een doel. En dat stemde altijd goed, vooral als ik er een nieuw gereedschap bij nodig had. Nu betrof het slechts een lampje, wat ik met een simpele twistbeweging met m’n hand in het armatuur behoefde te draaien. Was dat nou alles..?

Geen mooi stukje hout uitzoeken, niet keurend een bakje schroefjes kiezen, geen soepel schuifje, een boutje, een moertje en een schroefje en een nippeltje… Al met al voelde het raar, je wordt toch onbewust met je neus weer op de feiten gedrukt. Dat zal misschien ooit eens wennen, maar nu, deze ochtend, even niet.

Als troost besloot ik te gaan schatzoeken bij de Action. Je hebt er niks nodig, maar je neemt er altijd iets van mee.

Het leverde me een telefoonstatief op, vooral best handig als we filmpjes van Loud & Proud. Tot nu toe moest m’n telefoon ergens tegenaan leunen, met alle gedoe van dien, wie weet bood dit statief de oplossing. Voor nog geen tientje zou ik spekkoper zijn.

Thuisgekomen wachtte de rollatortraining, de introductie voor – wie weet- , lopen met minder pijn. Anderhalve week lang gaan verschillende mensen het bekijken, zal ik aan het idee moeten wennen en misschien wel het belangrijkste: het accepteren.

Met andere woorden: ‘We gaan het meemaken…’