Dit is de eerste keer dat ik moet nadenken hoe m’n dagblog te beginnen.
Het gaat sowieso over vriendschap. Vriendschap door dik en dun. En over muziek. Muziek verbindt. Dat wordt vaak gemakshalve aan je neus gepeuterd, maar het is echt waar.
Vanmorgen bracht vriendschap mij naar het station, met m’n rolstoel. Op het station wachtte een andere vriendschap, die me vergezelde in de intercity naar Rotterdam. De rit ging sneller dan verwacht, door ons geamuseerd gebabbel over wat ons beide boeide als altijd: elkaars leven, waarin van alles gebeurt momenteel.
In de tijd dat Rotterdam CS rigoureus werd verbouwd bezocht ik wekelijks de Foto Academie, die in het belendende Groothandelsgebouw gevestigd was. Ik zag het nieuwe CS oprijzen uit de krochten van het oude, vertrouwde Centraal Station. Sindsdien, als ik Rotterdam per trein aandoe, voel ik me de koning te rijk. Het licht wat speelt door het enorme glazen dak boven de perrons, de beweging van de reizigers, de wachtende gastvrijheid benedendeks, en dan uiteindelijk het zicht op de stad…
En vandaag zou er een bijzondere man arriveren. Om mij te zien, en mijn vriend John Zwetsloot die me vergezelde, weer te zien.
Niemand minder dan Hans ‘Homesick’ de Vries. Een kunstenaar op de mondharmonica, wiens tutorials ik al meer dan een jaar gapend volg op You Tube. En hij kwam, hartelijk en alle eventuele drempels wegnemend. Open van geest, en open van hartelijkheid. Zoals zoveel muzikanten kunnen zijn. En we togen het stationsplein op. Naar Lebkov voor koffie, en naar De Delftse Poort ter linkerzijde van het immense gevleugelde stationsgebouw, om daar heerlijk te lunchen met een prachtig uitzicht op het stationsgebeuren van bovenaf.
Voor de rest van de dag vertelden we over ons leven, onze gezamenlijke liefde voor treintjes, terwijl we Miniworld bezochten, over zijn muziek van toen, zijn activiteiten van nu, mijn muziekactiviteiten , met Peter Lisapaly, met Karin Bogers die meer is als een muziektherapeute en die een enorme indruk maakte aan de hand van de filmpjes van ‘Loud & Proud’ die ik toonde.
En aldus wachtte het afscheid, en de treinreis terug naar Roosendaal. Vervuld van inspiratie, vervuld van dankbaarheid. In Roosendaal aangekomen wachtte nog een mannenavond te doen met de dochter van een vriend, veel spareribs, een boeiende muziekdocumentaire over de totstandkoming van het nummer ‘We Are The World’, door 40 grote artiesten tegelijkertijd.
In Wiekendael twee blije zusters, omdat ik op tijd terug was om ze nog even te zien met pillenpraatjes en genietmaarna’tjes.
Welterusten, het is mooi geweest…
Wat heerlijk dat je zo kunt genieten van die leuke dingen die op je pad komen Aad!!
Houden zo…… zelfs als ik het lees word ik vrolijk! 👌🏻😄👍🏻