Het was niet m’n beste nacht, eerlijk gezegd. Met koorts en hoestend en proestend op een wijze die je ook nog eens voelt, het slaapt niet al te best. En zo lig je voor je eigen gevoel wakker, met een schuin oog de uren aftellend, en jezelf af en toe afvragend of je nu in slaap was gevallen ja of nee…
Ik wilde niet uit bed. Te moe, te belabberkakt en, jawel: 38.0 op de teller. Dus, laat mij maar ellendig zijn, beleef de dag maar zonder mij.
Maar toen klonk er gerommel aan de deur, en met gehotsebots duwde m’n maat Ad schuifelend z’n rollator binnen. Hij moet aan dezelfde medicinale pijp lurken als ik, en zijn stem is er nog heser van geworden dan de mijne.
‘Ik zeid nog dadde nie kun fiste, dus daor ligde nou. Ier, edde un worstebroojke…’ en schuifelend en hotsebotsend probeerde hij weer de gang op te komen. Wat een schat van een man toch, een echte vriend…
Mijn ramen kijken niet enkel over de oude Charitastuin heen, over de sportvelden van het Norbertus uit, maar sinds daar de sloop/bouw is gestart kijk ik tevens recht de Parklaan in.
Om 10 uur kwam er muzikaal kabaal van het Stationsplein, en dat had nu vrije toegang naar Wiekendael. Het zette mij ertoe de zuster maar te bellen die meteen al voluit babbelend uitlegde dat ze een Peaky Blinders-outfit via SHEIN had gekocht, en tattoo’s en… ‘Wat zei je nou ‘Shine’.?, brak ik in. ‘
Ja, ken je dat niet..? Dat is Chinees, en kost geen drol. Binnen anderhalve week heb je het binnen. Ik laat het je wel zien. En de tattoo’s zijn niet van echt te onderscheiden..! In, inderdaad, het woord bij de daad voegend, ik kon niets ontdekken wat haar bewering tegensprak.
Maar alweer sukkelde ik in slaap. Er wachtte een lekkere lunch met erwtensoep, kaas- en worstenbroodjes, maar het wilde me allemaal niet smaken. Terug het bed in. Eén van de zusters kwam m’n pijnlijke spieren nog even invetten met een warm goedje, en toen leken voor het moment de mogelijkheden even op. Buiten trok de stoet de stad in, en ik lag alweer te slapen…
Dit zal het blogje voor vandaag worden. Nog steeds geen honger, de koorts daalt nog niet en de saturatie stijgt niet, dus m’n gemak houden wordt nu heel belangrijk.
De zuster maakt aantekeningen met balpen op haar arm, en buiten wordt het langzaam donker…
Beterschap Aad.
Dankjewel, het duurt al met al wat lang…
Beter worden Aart, het komt heus…