11 februari 2024

Zondag. De Dag na de Optocht.

Het lijf voelde bij het opstaan nog niet beter, maar de kou kwam zomaar een beetje los. Een zuster vroeg of ik kwam ontbijten, het werd de laatste dagen ‘nogal stil binnen’. Dat gebeurt, op prikkelarme afdelingen, wilde ik eerst zeggen. Maar ik slikte m’n woorden in. Ik begreep haar vraag verdomde goed.

Dan werd het intussen wel eens tijd voor een scheerbeurt, en een zuster wilde me helpen. Want stilstaan voor je wastafel met pijn in je benen, dat is best een opgave. Toch wel…

Ik dacht de oplossing gevonden te hebben in het leunen tegen m’n wastafel. En dan met m’n scheerkom en kwast in handen, dichtbij de spiegel. Heb je wel eens van heel dichtbij naar een oude zwerver met scheerzeep in z’n bakkes gekeken..? En de grimassen die hij trekt om zijn gelaatshuid enigszins in de plooi te krijgen..? Ik mag van geluk spreken ooit voor de Gilette Lab-mesjes gekozen te hebben. Zo’n mesje zwiert over je gezichtshaar als Sjoukje Dijkstra over een vers gedweild Leysdream, zonder ook maar één spoortje van bloed achter te laten. Kortom: klasse..! ( zonder nu  direct een influencer te willen zijn…)

Scheren met het mes is een genotsmoment, als je het tegen andere plichtmatige handelingen wegzet. Het warme water, de geur van de zeep, de nagenoeg aaibare zachtheid van het schuim, het is een optelsommetje van genoegens.

Ter linkerzijde staat daar als altijd te pronken mijn Apenpootje, op mijn wastafel. En dat herinnert mij: Zondag = Plantjesdag. Zoals Woensdag = Plantjesdag , echter het groot onderhoud doe ik op zondag. Mijn Apenpootje is mijn leukste plantje. Het wordt ook wel Hazenpootje, of Spinnenpootje, of Konijnenpootje genoemd, maar destijds bij Intratuin was het Apenpootje, voor een meeneemprijs. Makkelijk plantje, een overlevertje, dat kun je meteen zien. Water op het schoteltje en hoppaaaaa, daar gaan we weer..!

En nu ga ik terug naar wat ik al heel de dag doe: Op Facebook naar Tullepetaonse filmpkes en fotokes kijken. Want o wat is dat leuk..!