28 februari 2024

Ik werd wakker met een blij gevoel. Ik had mooie momenten beleefd en mijn kleindochtertje mocht vandaag haar vierde verjaardag vieren.

Een hieperdepiephoera-dag, en haar oogjes straalden op het filmpje dat Zoë stuurde.

Maar hoe anders zou het lopen. De 23 bewoners die NAH telt werden verzocht rond het koffie-uur aanwezig te zijn, en Kaatje stapte vroeger dan anders binnen. Ze vroeg Peter en mij mee naar een leegstaand kamertje, waar haar podiumpiano al opgesteld stond. We gingen ‘50 ways to leave your lover’ repeteren.  Vanaf dat moment gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. Er staat iets te gebeuren…

Er was iets, maar wat..? Zou Kaatje bij ons weggaan..? We houden allemaal van haar, dus het nummer van Paul Simon zou mooi matchen. Ik grapte nog tegen Peter dat er waarschijnlijk een paar van ons afgeschoten zouden worden vanwege ruimtegebrek, maar ik bespeurde in Karin’s ogen iets droevigs wat ik nog niet van haar kende…

Teruggekomen in de huiskamer werd er een grote kring gemaakt, de piano kreeg een plekje in een hoek en ik zag eerst de psychologe binnenstappen, en iets daarna de geestelijk verzorger. Allebei uiteraard vertrouwenspersonen voor ons, de bewoners van NAH. Ik zocht oogcontact, maar zij waren duidelijk bezig om een harmonieuze stilte op te zoeken, en alle zusters zochten een plekje.

‘Stront aan de knikker’, dacht ik meteen. De geestelijk verzorger nam het woord, en ik weet echt niet meer hoe hij het bracht. Toen nam mijn beste maat, fors van gestalte maar rustig in zijn woorden, vanuit zijn rolstoel het woord. Hij vertelde over de wens die hij al een tijd koesterde, en hoe blij hij was dat die wens in vervulling zou gaan.

Nu kende ik die wens en ik brak meteen toen ik hoorde dat aanstaande maandag de dag zou zijn. De psychologe zat achter mij en reikte mij haar troostende handen. Ik denk dat ze dit wel hadden verwacht, ze kennen het klappen van Aadjes zweep. Ik huilde van verdriet, maar ook als opluchting. Mijn vriend mocht gaan, op de wijze die hij wilde. En hij liet ons een beeld zien, dat hij voor ons achterliet. En hij stelde voor dat we briefjes moesten schrijven, voor zover je dat kunt. Over je verdriet, over mooie momenten. Of hou het briefje tegen je hoofd, en vouw het daarna op. Alle briefjes zou hij meenemen in de kist bij de uitvaart.

Karin wenkte, het moment om ’50 Ways’ te gaan spelen diende zich aan. Het bleek de wens van mijn medebewoner en vriend te zijn, dus ik wilde hem niet teleurstellen. Weg tranen, m’n koppie  erbij houden…

De klanken uit de piano gaven de intro aan, en Peter viel in met zijn gitaarspel, toen ik de tonen vanuit de mondharmonica in G aan liet zwellen.

Het leek voor een tijd goed te gaan, maar ik brak wederom alvorens ik uit kon spelen.

Maar ik voelde me trots. Trots op mijn vriend die gesproken had, trots op het personeel dat terwijl ze het zelf ook moeilijk hadden, met iedereen troostend spraken, trots op onze woongroep die NAH heet.

We zullen allemaal op onze eigen manier naar het definitieve afscheid toeleven, we hebben nog een paar dagen…