Het is nog niet gebeurd dat ik een dag niet geschreven heb in m’n blog, maar gisteren, maandag 26 -2, moest ik het moede hoofd er echt bij neerleggen. Helaas, soms worden omstandigheden een mens te machtig.
Zoë gaat trouwen, en dat wordt niet alleen voor haar een bijzondere dag. Het maakt veel in mij los, en dat komt niet alleen omdat zij mijn dochter is. Ze betekent veel meer. Misschien dat ik daar in mijn memoires nog eens op terugkom, maar nu even niet.
Ik had beloofd zelf mijn pak te ontwerpen, omdat Zoë een goede kleermaakster had ontmoet, en m’n ideeën dus uitvoerbaar bleken. Het was een dankbaar klusje voor mij tijdens de afgelopen wintermaanden. Ik had me eerst ingelezen in de modestijlen, en van daaruit minimalistisch te werk te gaan. Ik bedacht twee links naar de kunst: die van De Stijl, en als uitwijkmogelijkheid, mocht de bruid mijn idee afkeuren, een directe overstap naar het palet van de Art Nouveau.
Ik kreeg van m’n schoonzoon als bruidsschat een etentje in een schitterend restaurant in Almelo, met zijn ouders en de kleintjes erbij. Gezellig bij elkaar.
Nu heeft mijn gezondheid de afgelopen maanden een behoorlijke dreun te verduren gehad. Het maakte een treinreis vanuit Roosendaal, waar de stationslift met regelmaat buiten werking is, nogal onzeker. Voor mindervaliden een ramp. De pijn wordt nu minder, en het lopen gaat schoorvoetend beter, maar toch…
Vriendin Gea stelde voor om te gaan rijden. Haar ouders wonen ook in het oosten en die zouden het best wel waarderen als dochterlief weer eens kwam logeren.
En aldus manouvreerde ze soepel door de regen naar Almelo waar het een pracht van een avond werd en de reactie van m’n dochter op m’n ontwerp overweldigend bleek. Bovendien zou ze het zeer op prijs stellen, vertelde ze vergezeld van een fles Art Deco-champagne, als ik haar daadwerkelijk weg wil geven die dag, wat bij mij weer een paar tranen deed blinken.
Iedereen begrijpt, van een blogje schrijven kwam het niet. En de volgende dag – dus vandaag- werd mooier dan mooi, toen ook bleek hoe enthousiast kleermaakster Linda van het idee voor mijn pak werd. En alle benodigde stoffen, in de door mij gewenste kleuren, waren voorhanden. Daarna een heerlijke lunch in het pittoreske Hardenberg en weer ‘en route’ naar Roosendaal. M’n gedachten vol met van alles en nu begint het verwerken pas, dat zul je zien.
Herinneringen maken, samen met en over hetgeen je lief is… Hoe belangrijk tijdens dagen zoals deze….
Ach ach Aad… hoe mooi was het geweest als Ingrid er nog was geweest.. sterkte voor als het weer eens binnen dreunt…
Maar het pak-gebeuren doe je mooi en het deed je goed. Je straalde op de fotoos.. samen met Zoe. Je bent een kei, vorige week nog een ziek vod.. en nu..💛🧡💛