25 februari 2024

Morgen wend ik de steven naar Almelo, om daarna in Losser – waar m’n dochter Zoë met haar aanstaande man en kinderen woont – te belanden. Een leuk vooruitzicht, want niet alleen m’n kleindochtertje wordt 4 jaar, ook het ontwerp voor het pak dat ik zal dragen op de trouwdag van Zoë, zal eindelijk uit de envelop waarin ik het opgeborgen heb, tevoorschijn komen.

Vandaag moest ik dus zuinig op m’n energie zijn, want die verdomde griep blijft hardnekkig voelbaar in m’n lijf kleven. Iedereen lijkt ermee te tobben, zowel binnen Wiekendael als erbuiten.

M’n tas had ik alvast op bed  gezet, om de belangrijkste dingen alvast in te pakken, en vooral het aapje in m’n mouw mocht ik niet vergeten. Stel je voor, Opa Aad zonder dat ondeugende aapje in z’n mouw, dat kan natuurlijk niet.

Ik heb alle geluk van de wereld dat een vriendin me dit keer met de auto wil brengen, de gang van de ingang van het station naar het perron waar de trein wacht, is in m’n huidige staat behoorlijk lastig, zo niet onmogelijk. Hopelijk zal dit pijnlijke gebrek tijdelijk zijn, maar nu moet ik er toch echt mee dealen. Maar gelukkig wordt hulp geboden, en ik ben er zeer dankbaar voor. Het is tenslotte ook geen kort ritje van hier naar het oosten.

Dus rustig aan, en zien hoe buiten het licht van de zon in de beplanting van de oude Charitastuin speelt. Over het eten hoefde ik me geen zorgen te maken. Er stond vanavond een ingelaste ‘Mannenavond’ gepland, en doorgaans wordt er dan iets gehaald of er wordt iets lekkers zelf klaargemaakt. Vanavond afhaalgriek met een flesje Retsina.

De onderlinge overeenkomst van de mannen van de Mannenavond is dat ze elkaars dikke vrienden zijn, bovendien om wat voor reden dan ook vrouwloos en ze hebben leuke kinderen in de leeftijd dat je er lekker mee kunt babbelen. Grote kinderen soms wel eens gelijk kunnen hebben als je niet oppast. Vooral die van de vrouwelijke kunne. Maar ook dan stijgt de amusementswaarde.

Voor mij een verademing, die Mannenavonden. Weer even in het ‘echte’ leven van de samenleving buiten , buiten dat van de Zorg waar de neiging tot indutterij vrij groot is. En ik kijk het liefst naar goede films met anderen erbij, en niet in m’n eentje op het kleine schermpje van m’n laptop. Dat laatste is nuttig, maar er ontbreekt iets van een bioscoopervaring. En popcorn in je eentje morsen doe je niet. Althans , ik niet.

En zo is er weer een weekend voorbijgevlogen. Man man man, waar blijft de tijd…