En dus schrijf ik maar weer…
Veel te vroeg wakker, en de dag die komen ging greep me meteen vast. Ik was bang mezelf tegen te komen, alsof er iets van me afgesneden zou worden. Er iets zou ontbreken in de dag.
Op hetzelfde moment nekt m’n CVA me dan. Het emotiefilter is flinterdun. Ik brul van verdriet, maar ook van blijheid, in een fractie van een seconde. Ik bleef maar op m’n kamer, en een zuster kwam bij me. En samen zaten we naast elkaar op bed. Als twee kleutertjes elkaar motiverend om de dag in te gaan. Uiteindelijk kwam de lach weer. Ik kon weer.
In de huiskamer zat Jos al op zijn vertrouwde plek aan het hoofd van de tafel. Op z’n bord lag een ei. Het ei dat de kok de avond ervoor klaar had gelegd voor mij.
Dus ik klaagde meteen: ‘Dat is mijn ei, vriend..!” Jos reageerde meteen op komisch-beleefde wijze, zoals alleen hij kan. ‘Dat wist ik niet, hier, neem je ei. Want straks in de hemel krijg ik vast zoveel eieren als ik wil..!’ ‘Geloof jij in hemelkippen dan, Jos..?, wierp ik terug. De ban was gebroken…
Gelukkig, de dag was begonnen als de meeste andere daarvoor. Kwinkslagen over en weer, buiten werd het licht met een lichte toets van zon. Jos ging uitdelen. De plantjes van zijn kamer. Voor mij twee geraniumstekken. We waren een geraniumrace begonnen met z’n twee. Wie van ons twee zou de mooiste geranium kweken..? We zullen het nooit weten.
Intussen fotografeer ik een aantal momenten. Dat mag eigenlijk niet volgens de nieuwe regels, maar probeer dat maar eens aan een fotograaf met een hersenaandoening uit te leggen… Dat gaat niet lukken.
Ik maak de foto’s niet voor social media, maar wél voor Jos’ naasten, en voor mijn eigen rubriek ‘The Socials’ op AadMeijer.com.
En zo schrijf ik wat weg. Filosofeer over spreeuwenzwermen, die gezamenlijk zonder afspraak het zwerk bewolken met de Regel van 7 ingebakken in hun instinct. Ik heb daar ooit eens op een zomeravond met m’n medebewoner Peter over zitten praten. Hij wist te vertellen dat zo’n zwerm bestond uit paartjes, die trouw zijn aan elkaar. Vind je er dus later eentje dood op de grond, dan is er dus eentje boven in de zwerm die alleen is.
Terwijl wij, vanaf beneden, het magische vliegspel boven ons observeren. Elke avond. En wij missen er nooit een. Wij denken een complete uitvoering te zien van iets dat wij niet begrijpen.
En zo schrijf ik voort.
Terwijl de wijzers van de klok omhoog kruipen…
Mooi Aad,de dood hoort bij het leven.. huilen en lachen.. zwart en wit..
Heb desondanks een troostrijke dag 💛
Ondanks wat er op deze wereld gebeurd is het leven toch prachtig en een geweldig avontuur. Aan ons om er wat mee te doen.
Dank voor dit weer zeer inspirerende stuk Aad, en heel veel kracht, sterkte en compassie gewenst deze 4e maart.
Je hebt gelijk, Jan. Dank voor je wens..!
Het een zonder het ander
De ander zonder die ene
Goude eieren in de hemel
Wat een wonderlijke dag
Kracht voor wat wordt verwacht
Liefde voor allen
Wat lief, Mariska… Dankjewel..!
Regels regels waarschijnlijk ivm met de privacy .Man man man hoezo privacy is men bang dat de onbekwaamheid ten toon gespreid wordt?
Niets dan mijn waardering voor diegene met een emphatisch vermogen jegens bewoners. Maar laten we wel zijn ik geloof dat er behoorlijk tekort geschoten wordt in elk verzorgingshuis. Door het zo goedkoop mogelijk te houden (behalve aan de top) in mijnsinziens een race naar de bodem ingezet. Maar dat geld voor zoveel meer zaken.
Een treurige constatering maar een warme groet aan jou.