03 februari 2024

Vergissen mag, vergissen kan, vergissen is toegestaan.

Bij het ontwaken al besefte ik dat ik mezelf vergaloppeerd had. De zondag die ging komen oogde leeg. Een gedeelte van de bewoners was er niet, was thuis, bij de eigen partner. Een gedeelte wel aanwezig, maar in zichzelf gekeerd, zodat het de vraag is of het besef van wat er morgen gebeuren gaat beklijfd is.

En een gedeelte van de bewoners dat bij de realiteit blijft, tot zij in vermoeidheid wegzakken. Ik voelde me een beetje boven de troepen staan vandaag. Kennelijk werd verondersteld dat ik de wijsheid van wat te doen in me had, maar die wijsheid bleek mijn struikelblok. Immers, mijn voorbereidingen waren klaar. Het briefje dat nooit gelezen zal worden had ik als vanzelf geschreven, het beoogde portret van Jos bracht me eerder naar tevredenheid dan ikzelf had verwacht. In deze leek het alsof ik de slag met mijn emoties gewonnen had. Maar dat was bedrog.

Mijn brein was moe. Te moe om verder te denken. En dat is lastig. René Spruijt, voormalig stadsdichter, stuurde me een gedicht dat weliswaar nog onder embargo stond, maar wel appelleerde aan mijn verdriet dat nog verscholen in me huist. Helaas kan ik het niet plaatsen, maar in geval van verdriet en rouw zijn het helpende regels, zorgvuldig gesorteerd. René heeft een ongekende taalgevoeligheid. Hoe mooi kan hij bouwen aan mooie zinnen, treffende, soms oude woorden.

Ik verwachtte tegen het eind van de ochtend een lichtval die het boeiend maakte om uit fotograferen te gaan, maar na iets meer dan een driekwartiertjes was ik alweer terug. Het wilde allemaal niet meer. Denken lukte nog wel, maar doordenken absoluut niet meer. Een vriend belde om te vragen wat we morgen gingen doen, om even voor een moment uit Wiekendael te zijn, maar ik kon onze afspraak noch terugbrengen, nog invullen. Mijn potje was dus vol. En dat voelt heel erg, heel machteloos.

Het zou vanmiddag zo blijven. Ik wilde overal en nergens, maar er kwam niet van. Vertwijfeld heb ik op m’n bed gelegen, met lege ogen kijken naar de foto’s aan de wand, m’n plantjes op m’n wastafel en uiteindelijk in m’n werkhoek het stoomlocje dat ik nog ernstig moest weatheren, afgewerkt.

M’n EVV-zuster kwam vroeg in de avond binnen, alsof ze voelde dat er iets met me was, en bood me haar schouder. Liet me praten, berusten. Morgen gaan we het allemaal meemaken, en reken maar dat komende week een zware wordt.

Maar voor Jos heb ik het allemaal over. Ik ben trots en dankbaar hem gekend te hebben…