Een zielloze zaterdag, dat is het .
Vandaag ging Jos naar huis. De kist was bij Joke afgeleverd en vandaag zouden de kinderen en kleinkinderen samen met Jos deze kist gaan versieren.
Het was nog even gezellig, vanmorgen aan de ontbijttafel. Maar toen de taxi was gekomen, vielen we allemaal in stilte. Het was een andere stilte dan ik kende.
Sommigen hadden slecht geslapen, en de ambitiekaarsjes vertoonden een laag pitje. Ik pakte een geel papiertje om iets te schrijven wat nooit gelezen zou worden, en wat mee zou gaan in de kist. Ik zag door de gleuf in de verzamelkist dat er best veel in lagen. Briefjes die nooit gelezen zouden worden, gedachten die nooit gedeeld zouden worden.
Mijn briefje zal nooit door iemand gelezen worden, maar zo men wilt, wel mondeling overgedragen. Op deze manier ging ik de zaterdag in. Plan: een goede fles wijn kopen, mijn planten een grote beurt geven, en mijn kamer ordenen. Dat laatste betrof eigenlijk al het analoge leeswerk dat ik allang had moeten doen. Maar ja, dat vraagt veel tijd , wil ik het goed in me opnemen.
En zo pruttelde ik wat, terwijl een enkeling alweer in slaap was gevallen met bedachtzame blik. De lunch bracht broodjes knakworst, die, hoe simpel ook, altijd voor een feestje zorgen aan tafel. Nu echter, zat ieder met de eigen gedachten. Ik maakte nog wel een grapje met de zuster, wat hartelijk ontvangen werd, maar daarna daalde de stilte weer in.
Ik ontsnapte voor een moment. Een goede fles wijn, alvast voor maandag. Het viel me ineens op, het parkeerterrein bereikend, dat mensen altijd haast hebben als ze naar een supermarkt lopen. Dat is gek…Alsof boodschappen doen geen tijd mag kosten. Maar goed, de wijn moest een bijzondere zijn, en het etiket incluis. Dat stond vast. Ik betrapte mezelf al doende erop dat ik mijn eigen ritueel aan het componeren was. Hoe te dealen met de dood, met het afscheid. En ik bedacht ook voor anderen, hoe Jos te eren, te gedenken. De mogelijkheden in geval van deze mens, die in mij onsterfelijk is, zoals ik verwacht, zijn immers legio…
Zelf zocht het verdriet mij ook op, via iemand die dat absoluut niet verdiend.
Ik schrijf mijn blog niet om mensen persoonlijk te kwetsen. Mijn gevoel en beleving zijn iets van mezelf, en ik deel dat. Maar nooit om te kwetsen, laat dat duidelijk zijn. Namen noem ik enkel met instemming, sowieso met dezelfde bedoeling.
Daar laat ik het even bij.
Genoeg verdriet op het moment…