Er zijn datums die zich etsen in het wezen van een mens. Twee getallen die je alles voor de geest doen halen, die je terugzetten naar het moment van toen.
Een voorbeeld daarvan is 9/11. Iedereen weet nog meteen waar hij of zij was, en met welke reden, of met wie. Iedereen weet het nog precies. En heeft waarschijnlijk nog andere datums in zich gegrift voelen die nooit meer weg zullen gaan.
Nu de 19e maart eraan zit te komen, vallen mij de cijfers in mijn omgeving alleen al op. Ze springen naar voren in mijn agenda, zijn leesbaar bij de houdbaarheidsdata op de verpakkingen van de producten in de supermarkt.
19 maart is voor altijd betekenend voor de sterfdatum van Ingrid. We kijken naar 15 jaren geleden, waar ze uiteindelijk bezweek aan de gevolgen van longkanker. Veel te jong, en ze wist wat verantwoordelijk leven was. Oneerlijk bovendien dus. Nog steeds is kanker te vaak oneerlijk.
Ik was overtuigd van Ingrid, haar onverzettelijkheid, haar kracht. Tot voor drie weken voor haar dood geloofde ik nog stellig dat ze zou overwinnen.
Vijftien jaren geleden alweer. En ik voel dat de bewuste datum eraan komt. Het nestelt zich in m’n gemoed. En het hinkt nog steeds op twee emoties: blijheid dat ze niet meer hoefde te lijden, maar diep bedroefd dat ze er niet meer was. Nooit meer.
Gisteravond vond de zuster mij om 20.15u, slapend op m’n bed, mijn laptop met daarop het Nieuws dat opgewekt vertelde over het weer, met witte wolkjes op de projectiewand achter de weerman.
Het in slaap vallen betekent dat er veel gebeurt in mijn hoofd. En dat betreft niet enkel de emoties omtrent het verscheiden van Jos, of door het overlijden van Ingrid. Iedereen die ik mis, dood en levend, dringt zich nu op. Het lijkt of er twee deuren geopend worden waarin mooie herinneringen aan mooie en goede mensen in flarden om mij heen waaien. Ze komen door de ene deur, en lijken te vertrekken door de ander. Dat is het spelletje dat CVA heet, en de komende dagen zich op deze wijze manifesteert.
Wil Jos me nog iets duidelijk maken..? Of Ingrid, wie weet… M’n gedachten zijn net zo menselijk als naief, lijkt het wel.
Het zijn de getallen die het doen, denk ik. Die in mijn natuur zitten. Zoals de reeks van Fibonacci zich ingewenteld heeft in alles wat leeft. Ons mooie dingen laat zien, ons mooie dingen laat maken. Zou het dat zijn..?
Of lig ik weer te dromen naast mijn laptop…