Ik ga me steeds beter voelen, en dat stemt goed. Ik heb meer lucht, ik loop beter, en zelfs zonder pijn. Die verkoudheid zit me nog steeds dwars, maar bij wie niet..?
Gisteravond besloot ik de livestream van de uitvaart en het eerbetoon aan Jos te bekijken. Ik voelde me daar klaar voor. Dat heb ik wel geleerd na mijn herseninfarct: denk niet dat alles nog vanzelfsprekend is. Kies je momenten zorgvuldig en spring zuinig met je energie om. En laat je daarin door niemand van de wijs brengen.
Het scherm van mijn laptop toonde de ruimte waarin Jos naar binnen werd gebracht, door kinderen en kleinkinderen. Een eenvoudige kist, maar groot van formaat en versierd met allerlei schilderingetjes, direct op de kist zelf aangebracht. Ik voelde mezelf een voyeur. Het leek alsof ik in een verhoorruimte keek, en meeluisterde. Het voelde niet fijn…
Maar al snel geboeid door de woorden van Joke, die zich tot de aanwezigen richtte. Wat een krachtige vrouw, en wat een verdriet. Hoe moedig is ze al die tijd wel niet geweest. En z’n kleinzoons daarna, en Maria, z’n zusje die mijn weblog van die moeilijke 28 februari voorlas. De dag dat Jos het woord tot ons richtte…
Het greep me allemaal enorm aan, en besloot de rest van dit indrukwekkende schouwspel een volgend keer te gaan bekijken. Dit was voor even genoeg. Zou ik blijven kijken dan zou het me gesloopt hebben. Dan zou ik echt een paar dagen nodig gehad hebben om me beter te voelen.
Sinds vorige week doseer ik m’n verdriet, voor zover dat mogelijk is. De vroege ochtenden, en de avonden zijn daar in feite de juiste momenten voor. Ik herstel dan ook sneller, en kan meer dingen aan.
Vanmorgen vroeg zaten Peter en ik al op de komst van Karin te wachten, en toen ze er eenmaal was meteen aan de slag gegaan in de kapel, bij de piano. Kaatje had zondag al wat aantekeningen gemaakt terwijl Spider & The Fly op indrukwekkende wijze hun nummers vertolkten in de Moriaan, en wij ons biertje dronken. En nog een…
‘You can’t always get what you want’ als reactie op het Moriaan-concert, terwijl we dit nummer slechts eenmaal hadden gespeeld. Wat was dat lekker, en wat speelt de akoestiek van de kapel dan lekker mee..! We voegden nog vlot er twee nummers aan toe, en ik bleef genoeg ammezuur hebben.
M’n lijf schijnt nu te herstellen, en beter te voelen na een lichte bijstelling van de medicatie door de arts. En wie weet, blijk ik ook wat zon nodig te hebben.
Wie zal het weten.
Ik ben ook maar een mensch…
Fijn Aad…… met alles wat er voorbij komt & erbij hoort….
Goed dat je al zoveel beter aanvoelt hoe je kunt (“moet” is een lelijk woord maar wellicht wel passend) doseren….
De Lente is in aantocht, ik zie en voel het aan alles!
Al door de Ludwigstraat gereden met je Batmobiel? De bomen staan daar zo mooi in bloei!
Mooi bericht aad. Fijn dat je je betervoelt. Ik ga nog minder fb doen -ik heb meer aan mn kop – maar probeer je wel te blijven volgen. Ga zo door man!! Liefs tien
Er bij blijven, Tineke..!