Warempel, soms kan een zaterdag ook gewoon aanvoelen als een zaterdag, zonder dat daar een duidelijke omschrijving van is.
Vanmorgen kwam donker getinte zuster me helpen. Ik heb haar vaker als helpende hand gehad, een plezierige hand. Ze heeft iets in zich wat je ‘groovy’ kunt noemen. Ze beweegt en praat soepel, ontspannen. Heeft ook eigen maniertjes. Het gevolg is dat ik ook met iets van dat groovy gevoel de dag in ga. Daar kun je kennelijk op een of andere manier niet omheen.
We gingen vandaag weer beginnen aan de Wiekendael Werkzaterdagen. De vrijwilligers hebben elk hun plannen tijdens de afgelopen vergaderingen op tafel kunnen leggen, dus ze kunnen weer van start met een aantal bewoners, die ondanks hun opgelopen handicaps toch nuttig en leuk bezig kunnen zijn. Dat het daardoor wat trager verloopt kan niemand deren, het is tenslotte geen aangenomen werk.
Was ik bang dat de messing rails wel wat zou haperen bij de eerste testrit, dat viel reuze mee. Binnen een kwartier reed de eerste loc al vlot en vrolijk rond. Op mij wachtte een dankbaar klusje: deze winter hebben we het bakstenen vuurtorentje van Willemstad met allure nagebouwd. Eenieder die het bouwwerkje kent, weet dat haar lichtkoepel nog geler dan geel is.
Ik ontferm me over al het spuitwerk bij Wiekendael Spoor, dus ik was lekker met weinig verf maar veel geduld bezig in dunne laagjes naar het absolute geel van het torentje van Willemstad te komen. Verder maken we het traject stressvrij, waardoor er eigenlijk geen ongelukjes kunnen gebeuren en de cliënten en bezoekers zelf de treinen kunnen besturen. En verder moet het nóg vrolijker worden, en gezelliger bovendien.
Aldus peinzend dacht ik weer meteen aan Jos. Ook hier bij het spoor deelde ik graag ideeën, filosofeerden we over noodzakelijke oplossingen in geval van tegenslag.
Maar ja, het is zoals het is.
Het was een mooie dag, een goede dag. Zo’n échte zaterdag…