Waar waren we gebleven… Deel 1
Oh ja, de kalender tikte de 19e maart aan. Een datum vervuld met verdrietige herinneringen. De details van toen proberen m’n dochter Zoë en ik elk jaar te verzachten door telkens de dag samen in een andere plaats door te brengen, samen wat verstrooiing zoekend.
Het helpt. Ik ben giga blij om niet zomaar een dochter te hebben, maar de dochter die zij is geworden. Ik ben er trots mee, en gun haar alle geluk van de wereld. Een dag samen met haar doorbrengen is een dag met een ‘komt goed’ gevoel. Ik had op de markt de dag ervoor een handige rode schoudertas gekocht. Zo kon ik mijn koffiebeker, m’n tablet, m’n powerstation en wat prullaria kwijt. Handig als je reist, zo’n schoudertas. Dus blij mee…
Helaas begon de dag niet goed. Ik zou eerder geholpen worden omdat ik om half 8 naar het station gebracht zou worden. Maar om 7 uur kwam er niemand, dus om 5 over 7 m’n belletje ingedrukt en toen moedeloos en me van binnen enorm kwaad makend gewassen en aangekleed en met m’n rolstoel naar de uitgang.
Het zou de dag bepalen. Immers, mijn energie die ik zorgvuldig over de dag tracht te spreiden, was nu in één keer opgebruikt.
De trein naar Zwolle is er eentje die iedereen eens meegemaakt moet hebben. Hij rijdt door mooie strekken en langs mooie steden. Je hoeft je dus niet te vervelen. En ik al helemaal niet.
Ditmaal kwam er een jong moedertje tegenover me zitten, ik weet niet of ik negerin mag zeggen, maar haar dochtertje van minder dan 1 jaar die op haar schoot zat, had dezelfde tint.
Altijd leuk, moedertjes met dochtertjes, behalve als de kleine krijst. Maar deze niet. Dit kleintje staarde mij met grote ogen aan en mompelde iets wat op ‘papa’ leek. En nog eens , en nog eens. Het moedertje lachte en keek mij eens aan, en toen haar dochtertje. Ze legde kennelijk uit dat ik haar papa niet was, iets wat mij al eerder duidelijk was.
Maar ik bleef papa papa papa, totdat moedertjelief op haar smartwatch een tekenfilmpje over sterretjes afspeelde. De aandacht van het meisje was meteen verlegd, ze leek als naar een andere wereld.
En dat is nog maar deel 1….
Fijn dat we/ik met je mee mogen reizen, óók op deze dag met een donker randje…..
Dank je wel daarvoor….
Hoi lieve Aad,
Wat verdrietig dat de zorg voor jouw uitstapje te laar was. En wat dapper dat je ervoor gaat. Hopelijk is jouw energie in de trein wat opgebouwd door het lieftallige meisje in de trein tegenover jou. Mooi hoe je met trots over jouw dochter praat. Geniet van jouw dag iedere keer weer.
Wat doe je dat toch goed!
Setting positive vibes🍀