31 – 05 – 2024

Het is al wat laat op het moment dat ik dit schrijf.  Mijn agenda getuigt van de dag van morgen, en daar staat slechts één regeltje: ‘Julienne’.

Julienne is mijn vaste kapster die in de kapsalon van Wiekendael werkt, en die zich telkens verzucht als ik na een kapbeurt vrolijk mijn pet opzet, alvorens af te rekenen.  Maar van mij kan ze het hebben, voegt ze me steevast toe.

Morgen is het voor mij een echt belangrijke dag. Morgen begin ik echt hardop in mezelf af te tellen naar de bruiloft van Zoë. Julienne ontvangt me juist, met nog 4 weken te gaan, met het idee mijn kapsel in orde te hebben ten tijde van het Grote Gebeuren. Ondanks welke pet dan ook.

Het feit dat ik een CVA heb, en dus niet bepaald feestbestendig, noodzaakt me nu al lichamelijk en geestelijk voor te bereiden, om op die wijze stap voor stap als een sportmens naar het moment van de prestatie toe te leven.

Verleden jaar heb ik me ook op die wijze voorbereid op het concert van Bruce Springsteen in Landgraaf. Het laatste, werd er toen gedacht en ik had het kaartje van Zoë gekregen.

Ik wilde dat met haar meemaken, en dat gebeurde ook met vrienden Gerben en Alfred erbij. Ook al kon ik af en toe mijn emoties niet de baas, zo mooi was het. En de man naast mij in zijn rolstoel op het rolstoelpodium, hij huilde met me mee. Vergeten doe ik het nooit.

Maar nu, mijn kleine meid als bruid. Ze zal de mooiste bruid zijn die ik ooit gezien heb. En ze heeft de juiste man aan haar zijde, die heeft ze verdiend, dik verdiend. Nu al komt het verdriet vaak bij me op, als ik op momenten stil sta bij het feit dat haar dag nog mooier had kunnen zijn. Maar het lot, het leven, heeft anders bepaald…

Nancy, mijn ‘eigen’ verpleegster, gaat met me mee, vergezelt me tijdens de dagen van de bruiloft. Ze was mijn eerste EVV-zuster die met mij te maken kreeg toen ik naar Wiekendael moest, en is sindsdien niet meer van mijn zijde geweken. Ook al werkt ze al een hele tijd elders. Als ik meerdere dagen weg moet, dan gaat ze mee. Is ze bij me, zorgt voor me.

En zo zijn er meer mensen die met mee meeleven naar de dag van 22 juni. Door het gemis van Ingrid mist het gebeuren wat van haar glans. Momenten die Ingrid en ik al voor haar overlijden hebben besproken, wat dan te doen zodat ze in gedachten er tastbaar bij is. Zoals bij de geboorten van de kleintjes. Het helpt mij op die momenten.

Het maakt me allemaal de gelukkigste man van de wereld. Om er nog bij te zijn, na mijn CVA en alle ellende. Het huilen van geluk overkomt me nu steeds vaker en vaker. Het zorgpersoneel weet dat, m’n naaste vrienden en vriendinnen weten dat. Door het CVA is mijn emotiefilter aangetast, en kan ik mijn gevoelens moeilijk onderdrukken. Dat gebeurt bij alles wat me roert. Dat kan muziek zijn, een onverwachte ontmoeting, een optreden van een artiest zijn, het krijgen van een cadeau, het ontvangen van post zijn.  De huilbuien overmannen me, en vervolgens moeilijk te stoppen. Dat ervaar ik als heel vervelend. Het put me ook uit.

M’n arts en de psychologe zijn daarom de volgende twee die met me meeleven. Zij kennen de gevolgen van een CVA, en beseffen dat een emotiefilter dat verdwenen is, voor heel veel gevolgen zorgt. Op die manier, pratend met me en als het ware mijn emoties trainend, begeleiden ze me naar die grote dag, ook wetend dat het bijzonder is dat ik het nog mee kan maken.

Dan is er nog mijn agoge, die al heel lang bezig is me uit de rolstoel te houden, en nu met me oefent terwijl er bandjes van een kilo om mijn enkels zitten. Dat ik zo lang mogelijk sta, en zo veel mogelijk kan lopen.

Voor al die mensen, buiten mezelf, is het aftellen naar die zo mooie dag, begonnen…

We gaan het meemaken…!