Ik lijk op dit moment uit mijn schrijfritme te zijn, en misschien zegt dat wel voldoende over het vel waarin ik steek. Het is lastig om telkens weer te beseffen dat m’n conditie niet vanzelfsprekend dagelijks dezelfde is, en hetzelfde verhaaltje steekt de kop op wanneer het de pijn betreft.
Maar.., het gebruik van het korset viel mij mee, in dit opzicht, zolang ik mij ook maar gedraag zoals dit vriendelijk dwangbuis van me verlangt. Lang staan of lopen, ik kan het wel vergeten. Maar toegegeven, zover was het al zonder korset hoor…
Vorige week ben ik gestart met 3 uur dragen, en momenteel heb ik het tot 6 op kunnen voeren. Al voelt dat niet aangenaam. Het voelt niet prettig in het korset gehesen, maar ook niet als het uit is. Ik denk dan maar altijd terug aan een vriendinnetje uit mijn vrolijke jeugdjaren, die dagelijks in een korset van paardenleer verpakt moest worden. We noemden haar Puk, en het was een enorm leuke meid om in je gezelschap te hebben. Ze klaagde zelden, of het moest zijn als er venijnig lastige horzels op haar paardenleren verpakking afkwamen. Ik heb altijd een bijzonder gevoel van respect voor haar gehouden, denk daar vaak aan terug als het mij eens tegenzit.
Puk, vernoemd naar haar formaat, werd door ieder omarmd, door alle vrienden en vriendinnen die niet mee hoefden maken wat zij meemaakte, op haar jonge leeftijd.
Dit allemaal belevend, komt onze Grote Dag naderbij: 22 juni, de dag dat mijn dochter trouwt. Het aftellen is écht begonnen. De ceremoniemeester schrijft voor een praatje, een familielid biedt haar steun aan om me naar de plek waar het allemaal gaat gebeuren, te brengen. Het zijn allemaal dingetjes die de taart nog mooier maken dan hij eigenlijk al leek te worden. Ik heb m’n eigen zorgzuster Nancy bij me, die me door de uren der dagen leidt en m’n energieverbruik streng in de gaten houdt.
Afgelopen weekend bracht de trein me naar Twente, om daar van m’n vaderdag te genieten. Het was heerlijk, en de kleintjes zijn ontroerend leuk.
Boeiende foto’s weer, gemaakt vanuit de trein en een bekende, Jan Fraanje ontmoet. Een waarlijk redder in nood bleek hij, toen de trein niet verder ging dan Breda. Hij hielp me met de tas, en m’n rollator uit- en via de lift, weer in de andere trein.
Vandaag moet ik echt bijkomen van deze reis, het is mooi geweest, maar de thuisreis te lastig.
Wat zal morgen brengen..?