Het is vandaag de dag van Blommenkinders. Het is na al die jaren en niet te omschrijven uniek, en vooral Roosendaals, festival. Maar daar gaat nog niet over, welnee…
Ik ben geen tv-kijker, maar een programma als De Avondetappe zie ik graag. Gisteravond kwam daar nog eens Paulien Cornelissen en Olympische Dromen van Wilfried de Jong bij, en werd het een aangename zitting.
Er zijn mensen die de humor van Paulien Cornelissen niet leuk vinden, en daar nog prat op gaan ook. Ik vind Paulien wel leuk en spitsvondig met haar taaldingetjes, soms herkenbaar ook.
Ben ik op Facebook met regelmaat met Fb-vriendin 10 bezig over ‘essentieel’ zijn, Paulien tipte het ook aan in haar programma. Ik bleef dus zitten voor mijn laptopscherm en bedacht hoe mooi het is dat het allemaal kàn. Dat iedereen weer bij elkaar kan komen, dat we kunnen genieten van het massaal samenzijn in parken en stadions, en dat er volgende week Olympische Spelen kunnen plaatsvinden in een wereldstad.
‘ Als er maar niets gebeurt’, hoor ik velen zeggen. Want onderhuids zit de angst er bij ons stervelingen nog steeds wel in. Angst is een blijvertje.
Leven, iedereen wil leven. De grootste niet te betalen rijkdom die ieder mens bezit. Ik vind andermans leven onbetaalbaar, het feit dat de ander er is maakt mijn leven tot dat wat het is. En dat is mooi. Het inspireert.
Met een aantal van hen ga ik Blommenkinders vieren. Zometeen.
In 2018, nu alweer 6 jaar geleden. 3 dagen voor Blommenkinders, tijdens die enorm hete dagen, werd ik geveld door m’n herseninfarct. Dat ik ooit nog eens een Blommenkinders zou meemaken, dat zat er toen niet in.
En daarom is alles in mijn leven in waarde verdubbelt. Op z’n minst. Wat voor altijd kwijt leek, daarvan is een gedeelte weer terug. De liefde, de vrede en de muziek van Blommenkinders.
Zoals Jan Fraanje vanmorgen schreef: ‘I see you when I get there…’