Ik beschouw graag de toekomst. Toekomst vraagt creativiteit en inventiviteit. Het heeft een uitdagend vermogen in zich, althans, als je daar gevoelig voor bent.
Maar, ik kan niet zonder het verleden. De jeugd om me heen luistert graag naar m’n ervaringen. Ze luisteren graag naar die andere tijd. Mijn tijd. De tijd van mijn generatie. De tijd waarin een platgekauwde blauw Big-pen zich kon ontwikkelen tot PC, die je de macht gaf de wereld om je heen en ver daarachter in te kijken en van je huiskamer een studiezaal te maken. Het nadeel van mijn tijd, nu, is, dat de uren als seconden weg lijken te tikken. In een razend tempo. Gisterenavond kwam een zuster nog even met me babbelen, en ik vertelde over mijn dag. En wat er nog zou kunnen komen, maar dat een einde nu niet meer te ontkennen valt.
Verlies Verbeeld bracht Lia in beeld. Lia den Ouden. Lia met wie ik wellicht ooit eens voor de hemelpoort zal staan, elkaar in de ogen kijkend van ‘wie eerst, jij of ik..?’ En dat Petrus dan zegt van ‘U moet hier helemaal niet zijn’ en dat we dan met z’n tweetjes schoorvoetend richting Vagevuur schuifelen in het besef dat het daar tenminste warm is.
Ik ken Lia zo lang al, vanuit mijn professie als fotograaf, dat ik haar stem hoor als ik haar lees. En gisteren genoot ik van de wijze waarop ze haar schrijfsels aan elkaar praatte. Als een vogeltje dat heen en weer hipt. Niet van de hak op de tak, maar van tak tot tak, gebroken tak tot doornentak.
En dus heeft ze bebloede pootjes, zijn haar vleugeltjes geknakt. Maar ze is blij dat ze kan fluiten, ze is blij dat ze niets van het gracieuze verenkleed dat ze over anderen legt niet hoeft te verliezen.
Toen ik Lia leerde kennen was ze bezig met een boek. En ze was haar man op verdrietige wijze verloren. Ingrid was toen pas kort overleden, en Lia en ik hadden een gezamenlijke vriendin: Zuster ‘de Generaal’ Albertina, Moeder Overste der Franciscanessen in ruste. Ik praatte en schreef graag met haar, vooral in die tijd. Albertina meed de naam van God vaak, zij was zelf krachtig genoeg. Albertina had geen tussenpersoon nodig, dacht ik vaak.
Lia’s leesuurtje smeekt om meer. Wat mij betreft komt creatief Roosendaal tijdens het eind van ieder jaar bij elkaar. Leest voor uit eigen werk, toont wat ze heeft gemaakt dat jaar, ontvouwt haar plannen en zo al meer.
Een soort Boekenbal, maar dan zinvol. Inspirerend, motiverend en juist dat waar kunstminnend Roosendaal zo goed in kan zijn: Originaliteit.
Lia ontmoet ik dagelijks. Op Facebook. En voor wie graag foetert op deze vorm van social media, die moet dat vooral blijven doen. Maar ver kom je er niet mee.
Ik ontmoet er vriendschap en liefde, en kameraadschap. Ik zie wat anderen maken, met penseel, met camera of met hun hart. Ik blijf op de hoogte, zie uit naar evenementen, en verbind mensen.
En ik groet elke morgen, om voldaan vast te stellen dat die al opgestaan is, en die, en den dieje van den dieje en zij van dittum en ook haar zwager die werkt bij de Plus…
En voor nu, even genoeg over Lia. Mede door haar aanwezigheid heeft ‘Verlies Verbeeld’ weer kunnen tonen waar het allemaal om draait, voor wie het zien wil…