De structuur van mijn dagen moet zich nog echt definitief laten vinden, al zal het nooit goed zijn, is mijn vrees.
Roosendaal 80 jaar bevrijd, en daarmee kondigde zich een evenement van jewelste af. De beide oorlogen, zowel 1 als 2, hebben me van jongs af aan geboeid. Er is ook nog van alles in werkelijkheid terug te vinden, en des te meer je erover weet, des te meer intrigeert het je.
Ben van de Mast, een doorgeleerd amateurfotograaf en ook met een mateloze interesse voor de 2 wereldoorlogen, benaderde mij met een voorstel waar je alleen maar van kunt dromen. Hij was de gelukkige bezitter van een heuse Jeep Willy uit 1944 geworden en wilde samen met mij naar Camp Thruster, een gelegenheids-kampement iets buiten Roosendaal, rijden.
Het was allemaal geweldig, het was allemaal mooi. En m’n maat Alfred kon mee in de bak van de Jeep. Hij weet hoe mijn fysiek en mentaal vermogen in elkaar zit en is een goed begeleider. Desalnietemin betekende het automatisch dat ik de volgende dag moest ‘offeren’. En wie weet daarna ook. Geen activiteit van betekenis, en het lijkt voorlopig alsof ik niet uit die kwetsbare ‘oranje’ zone van prikkelgevoeligheid wil komen. Waar ik mentale energie uit put, dat blijft nog even de vraag. En het is zo nodig daar achter te komen, al vraagt dat tijd. Fotografie en alles er omheen, ik voel me er heerlijk bij. Hoet doet me telkens opleven. Nu ik de analoge fotografie weer op heb gepakt, lijkt het een overwinning op de tijd. En tijdens het schrijven voor- en over m’n kleinkinderen, vliegen de uren en momenten langs me heen.
De laatste weken lukt het me halverwege de avond niet meer om door te denken. Een plan uitwerken, of dingen op een rijtje zetten, lukt me dan niet meer. En dat is een vreemd gevoel.
Het willen denken houdt dan gewoon op, en ik heb intussen geleerd me erbij neer te leggen. Zou ik dat niet doen, dan betekent dat, dat ik de prikkels zelf in gang zet. Het gevolg is dat ik dan al ultravroeg aan het slapen ben, en ik zo’n 10 à 11 rusturen wegtik. Na de lunch komt daar nog 1,5 uur bij.
Het doet m’n leven opnieuw veranderen. Het betekent elke dag keuzes maken die betrekking hebben op de dagen die wachten. Uitgaan kan niet meer zomaar, en soms zelfs niet. Ook al heb ik kaartjes voor de schouwburg, en zal ik de zetel met het betrokken nummer niet kunnen bezetten, als ik onderin de kwetsbare mentale zone zit.
En toch vind ik het goed zo. Mijn negatievenalbums, mijn dia’s, mijn aantekeningen in de mappen vertellen dat niets vanzelf is gegaan, maar dat ik absoluut niet mag mopperen. Ik heb veel mooie momenten gekend, en zoveel mooie en boeiende mensen ontmoet. Soms moeten dingen gaan zoals ze gaan. Misschien zal ik wat wegzakken in een soortement van kluizenaarsroes als ik geen mentale energie meer kan bijtanken. Maar ook daarover mag ik niet piekeren, want ook dat kost weer mentale energie.
De winter nadert, en waarschijnlijk zal de koude mijn adem benemen. Maar ook daar gaan we even niet bij stil staan. Er is nog zoveel te doen, en zoveel te genieten.
Al zal er altijd iemand aan mijn zijde moeten zijn, en goede begeleiding altijd nodig zijn. In feite keer ik terug waar ik vandaan kwam, zoals in feite wij allen.
Terug naar het moment dat wij als teerling werden geworpen.
Alleen op de wereld, maar met veel zorgzame mensen om je heen…