17 – 11 – 2024

Alleen is niet eenzaam…

Het lijkt of steeds meer mensen die ik ken stoppen met hun relatie. De koek is op. Geen energie meer ook om alsnog proberen de breuk te lijmen. Jarenlange relaties gaan ins blau hinein.

Anderen hebben geen energie om hun relatie op te geven. Ook al is de liefde weg, blijven ze bij elkaar. Het geeft teveel gedoe, dat stoppen met een relatie. En dat is het ook, dat gedoe wat betreft het uit elkaar gaan.

En dan is er nog de angst om alleen te zijn. Deze angst zorgt ervoor dat mensen bij elkaar blijven. Tegen beter weten in. Het zijn allemaal dingen die de natuur veroorzaakt bij mensen die er al wat jaartjes op hebben zitten. Heel verdrietig, maar heel waar.

En wat doet het met je vriendschappen… Vaak gaat het dan om keuzes maken. Ook dat is gedoe. Gedoe gedoe gedoe.

Ik heb geen relatie. Ik ben alleen. Maar alleen is niet eenzaam. Ik heb wél ruimte om mensen toe te laten, onvoorwaardelijk liefde te geven. Immers, ik heb het gedoe niet. M’n sensoren zijn naar buiten gericht, ik absorbeer van wat anderen me willen geven.

Waarom schrijf ik dit op..?

Het gaat me steeds meer opvallen, ook hier in Wiekendael, dat echtparen die één van de ouders die hier om wat voor reden dan ook gestald zijn, niet als echtparen binnenkomen. Ze lopen los van elkaar, achter elkaar, contactloos met elkaar. Ze zijn geen paar meer. En ook buiten valt dat op.

Relaties, families… Het blijft voor velen gedoe.

Opa is jarig en nodigt zijn familie uit voor een etentje. Twintig man bezetten druppelgewijs de stoelen om Opa heen en je merkt al meteen dat er bij sommigen onderling iets niet lekker zit. Maar ja, je kunt moeilijk je stoel verwisselen. Je zit nu eenmaal waar je bent gaan zitten. Als de entreepraatjes zijn gedaan en ieder wat losser van gesprekstof wordt valt op dat iedereen langs de jarige – Opa dus – heen begint te praten.

Je ziet Opa amechtig naar links, en dan weer naar rechts, en dan weer schuin naar de overzijde van de tafel kijken, maar nergens voelt hij aansluiting. Hij hoort alleen maar gebazel aan…

Opa zal het vast fijn gevonden hebben ‘iedereen weer bij elkaar’ gezien te hebben, maar trekt toch met enige spijt zijn buidel.

Wat ik nu geschreven heb zijn notities, opgepikt door het alleen zijn. Die ruimte had ik, die waarneming was me gegeven.

Ik wordt volgende week 69. Ik ben alleen, ik ben gehandicapt, en hou hartstochtelijk van iedereen die ik graag mag. Van wie ik hou. En ik laat dat weten ook.

Zonder gedoe…