Het is een mooie winterdag aan het worden. Het licht is laag, dus betoverend. De wereld lijkt leeg, de huid van van m’n gezicht en van m’n handen koesteren zich aan een bewegingsloze koude, er staat geen wind.
De nacht was lang, m’n werkelijke slaap heeft 9.2 uur geduurd, en m’n dromen trokken mij en m’n camera mee in de trein van Rotterdam CS, wat een wereld op zichzelf is en waar het licht zich door de dag laat manipuleren, naar Antwerpen Centraal. Vandaar besloot ik de sneltrein naar Brussel te nemen waar ik me plots tussen de sporen lopend bevond, zonder maar één enkel moment voor m’n camera te vinden.
Ik ontwaakte doodmoe. De arm van de zuster om mij heen. Deze nacht was voorspeld na een week volop emoties, die, hoe plezierig ook, niet na één nachtje verwerkt zijn.
Maar vandaag gaat het gebeuren. Vandaag ga ik weer proberen een boek tot me te nemen. Het is 6 jaar geleden dat ik kon lezen.
Na het herseninfarct zag ik pagina’s als een grijze letterbrei, waarvan ik de woorden met moeite in me op kon nemen en rangschikken. Vaak geprobeerd, maar tevergeefs.
Een vriendin verraste me deze week met een boek. Een boek met een opdracht:’ probeer het te lezen, schrijf na het lezen iets voorin het boek en geef het dan aan mij, of een ander, met dezelfde opdracht…’
Het boek heet ‘De Held Van Station Friedrichstrasse’ . Het handelt in de DDR, met al haar tegenstrijdigheden, die het verhaal absurd humoristisch maken.
Het boek ligt nu naast me, en de beker hete citroengrasthee rechts van me, is al aan het afkoelen. De aanvang op de eerste pagina heeft me al gegrepen, zonder echte inspanning. Het maakt me blij. Lezen..! Voortaan weer lezen..! Er gaat weer een ooit verloren wereld voor me open.
Nu we vier weken met m’n nieuwe behandeling bezig zijn, waarin ik langzaam leer om op een andere met m’n dagen om te gaan, lijken de eerste vruchten geplukt te kunnen worden.
Minder pijn, weer een beetje kunnen lopen. Het zijn kroonjuwelen op m’n dagelijkse pet, en ze geven moed in alles wat er te doen staat.
Gisteren gezellig bezoek van Leo. Leo Lotterman, stadsdichter die zich ooit naast de stadsfotograaf in mij schaarde, en briljante teksten voor de eeuwigheid wist en weet te produceren. Een koffiebabbel over ons beiden huidige situatie, en bewondering voor de nieuwe Roosendaalse stadsdichter. Iemand die de stad op kan tillen. Bovendien drie onderwerpen die we als Stadsnomaden op korte termijn op onze eigen wijze gaan beschrijven, in tekst en beeld.
De zon schijnt, en het lijkt niet voor niets.
Ik lees het tussen de regels door…