20 februari 2024

Vandaag was er een van een frisse verlossing, al leek het er bij aanvang absoluut niet.

Weet je, het is goed dat er procedures bestaan, maar een bepaald moment ben je het gewoon beu. Je voelt je al niet lekker bij het opstaan, en dan die standaard controles die uit gaan wijzen waarom je jezelf zo voelt zoals je zegt je te voelen, en de standaardhandelingen die volgens jouw ervaring toch geen reet uitmaken, ik was het ineens stikbeu.

Daar kwam nog bij dat ik op dinsdagmorgen altijd met de mondharmonica aan de slag ga met m’n muziektherapeute  Kaatje en Peter op gitaar, maar ik had nog steeds onvoldoende lucht. Karin haalde haar toneelpiano en even later zaten we met z’n drieën en klonken de prachtige, en o zo eenvoudige tonen vanonder Karin’s vingers op de toetsen. Op zichzelf is dat al zo treffend dat de tranen in je ogen schieten als je het speelt samen, zo mooi. En nu, na al die dagen van ingehouden verdriet en de verscholen angst nooit meer te kunnen lopen, had ik mijn breekpunt bereikt.

En iedereen hier begrijpt wel, dat ik na meer dan twee weken hier vastzitten zonder enige controle over mijn welzijn alleen maar meer naar een algehele beroerdheid neig dat naar optimaal geluk. Daarna bracht m’n agoge wat lucht door me gewoon te laten vertellen, want vaak zit daar al menig pijnpuntje. En toen, geen uurtje later, stond ineens mijn schootmobiel binnen, na 3 maanden reparatie. Want ook dat zat me dwars.

Meteen na de lunch ben ik weggereden. De stad in. Daar de frisheid van de ruimte voelen, daar voorzichtig lopen, en daar weer bekende gezichten zien. Ik voelde me snel al opgeluchter, ik voelde me snel al ‘thuis’.

Het lijkt vreemd, in een centrum waar leegstand je van alle kanten begluurt, maar ik voel me er thuis, en vrij . Als een vogel in de open lucht, als een jongetje rennend achter een dartelende ballon.

M’n accu was weer opgeladen…