Een vrijdag met een nogal wispelturig weergedrag, leek mij. En ik was er al vroeg bij.
Leo Lotterman en ik zijn nu al zo’n zes weekjes bezig om een Stadsnomadenwerk aan de St. Joseph te wijden. Op zich van ons al een beetje vreemd gedrag, want we hadden beter eerder aandacht aan dit pareltje van architect Jac Hurks kunnen geven. Het verkeerd om staan van de kerk benadeelt niet alleen het lichtspel in de kerk, zoals Hurks het bedoeld had, maar ook vanaf buiten valt het door de dag heen tegen. Al vaak was ik dus zonder resultaat er naartoe gereden, maar vanmorgen trof ik het late ochtendlicht dat ik wenste. Bovendien onder de juiste hoek.
Het silhouet van een kerk vertoont meestal een kop en schouders, en doorvallend licht over links geeft dan vaak een dynamische rust. Hetzelfde wat ik terugvond in de tekst van Leo.
Onderweg pakte ik nog wat plaatjes mee. Ik ben vastberaden bezig met het oppakken van een oude tak van sport, de Lomografie. Ik fotografeerde in het analoge tijdperk maar wat graag met plastic cameraatjes, die vaak als reclame-objectjes uitgegeven werden. De tekortkomingen in het beeld van deze fototoestelletjes, alsook in hun plastic lensjes, voegden soms iets extra’s toe aan het beeld. En dan waren er, buiten de krakkemikkige Russische Lomo-camera, ook nog andere toestellen, zoals de Diana, die ik had. Het was leuk om dergelijke cameraatjes te verzamelen, op rommelmarkten en Koninginne-vrijmarkten, maar je wist niet welke abberaties ze in zich hadden. Dus je had er veel.
In de huidige digitale techniek kun je zelf abberaties maken. Als laag in Photoshop, of direct inbrekend op het originele beeld. Maar je kunt ook software downloaden, of apps installeren, die allemaal ‘afwijkingen’ in zich herbergen. Het inspireert me mateloos. Ik neig ook naar een andere benadering van het fotograferen. En het maakt me bijna gek: met mijn Leica maak ik de meest superbe beelden, om ze daarna op m’n gemakje op de laptop ze aan te tasten met afwijkingen die hun weerga niet kennen.
Ik geniet volop, er wachten nieuwe uitdagingen, de emmer inspiratie is ineens weer boordevol.
Ook dat kun je een ‘lentegevoel’ noemen. Toch..?