Het zijn rare dagen momenteel. Niet eens zozeer om het verloop ervan. Beloofde het in de ochtend zonnig te worden, dan liet de regen zich niet onbetuigd, en te vaak naar de zin van velen. Ik heb mezelf al sinds jaren her aangeleerd mijn humeur niet van het weer af te laten hangen, omdat ik op het fenomeen zelf geen invloed kon hebben.
Ik heb me onlangs een nieuwe smartphone aangeboden: alsjeblieft Aad, de Google Pixel 8 pro, met drie juweeltjes van camera’s erin. De uitgebreide mogelijkheden zijn van dien aard dat er een scala van nieuwe kansen voor me open ligt, en die me volledig in beslag gaan legt als ik niet oppas. Ik krijg bijvoorbeeld regelmatig een seintje dat m’n website www.aadmeijer.com een opfrisser behoeft, vooral The Socials , het gedeelte van de site waarin de mensen om mij heen, incidenteel of meermalig, ook eens even in beeld komen. Vaak zijn het foto’s die veelzeggend zijn, maar nooit hun weg naar buiten hebben gevonden.
Dus daar ben ik vanavond maar eens aan begonnen, wie weet heb ik zo rond het weekend de handel weer up to date en valt er voor het bezoek weer een en ander te genieten. M’n archief inziend zijn de afgelopen drie maanden er drie van uitersten geweest.
Het diepe verdriet van het verlies van een paar dierbare kameraden, maar ook de opperste blijheid van bijvoorbeeld het Bevrijdingsfestival, waar de vrienden zich verzamelden en het bewonderenswaardige Fools Dedication zichzelf weer overtrof. Daarna de vrienden die weer in het Roosendaalse terugkeerden, het leverde allemaal fotowerk op wat gezien mag worden.
Naarmate ik me minder voel, krijgen de foto’s steeds meer waarde. Alle momenten, of ze nu blij of verdrietig waren, ik ga ze meer koesteren. Kijk er langer naar, of roep ze nog eens terug op. Er zitten juweeltjes bij, vaak in spontaniteit gemaakt.
Fotografie is eerlijk, gelukkig nog wel. De komst van de kunstmatige intelligentie levert een dilemma, maar het is maar hoe ver je als fotograaf erin mee wilt gaan. De uitdaging is nu des te meer om baas over je eigen beeld te blijven. Meer eigenlijk niet.
Komende zondag ga ik zoals elk jaar met het Hurksgenootschap, een verzameling gepensioneerde architecten en architectuurliefhebbers, op pad. Met de bus. Ik zie uit naar alles wat ik die dag opdoe aan de beelden, en aan de kennis . Want de materie is breed, heel breed. En de verhalen die er vaak bij opgedist worden, zijn doorgaans om te smullen.
Ook hier geldt: ‘Old soldiers never die’…
Zo ist jongen! Ik plaats een plaatje voor je met een gouden strikje ( fb)