Nu we gearmd in het tussen zwalkende kluners door laverend park, een enorme kletterend en stoer wijdbeens plassende man in ons zichtveld passerend, Parrotia betraden, zag de vriendin aan wiens arm ik hing kennelijk haar kans schoon, en duwde me parmantig, maar stellig, in een grote, diepe leesfauteuil.
‘Ee wannou !?’, protesteerde ik nog terwijl er een rood papieren tasje met een *boingk* voor me neer werd gezet. Een mooi ingepakt cadeau zat erin, dat voelde als een dikke snijplank. Een verrassing..? Voor mij..?
Het bleken een paar Kuifje hardcovers. Tweedehands. Ze was onlangs op doorreis in een oud Frans Katharendorpje terecht gekomen, en daar in een winkeltje deze boeken tegen gekomen. Ze herinnerde zich dat ik de afgelopen tijd mij op de Kuifje-verhalen in de oorspronkelijk taal ben gaan richten om zo dicht mogelijk bij het fenomeen te komen. Immers, Kuifje vertegenwoordigd zijn schepper zelf, Hergé, die graag reporter had willen worden en niet meer dan van zijn dromen en fantasieën de avonturen van Kuifje boetseerde.
Afgezet tegen de nieuwsfeiten uit die tijd klopte bovendien alles, Hergé documenteerde zich zorgvuldig en alle voorwerpen die hem inspireerden kun je in en achter vitrines vinden in het Hergémuseum in Ottignies-Louvain-la-Neuve. Een bevriende muzikant had me beloofd samen naar het Heilige der Heilige van de Kuifje-religie in het Waalse plaatsje onder Brussel te gaan, maar niet nadat hij alle boeken van Kuifje had gelezen en dus iets zou kunnen begrijpen van de magie die zich over velen wereldwijd had verspreid. En dus togen wij erheen om ons te vergapen, want hoe mooi is dat museum an sich al niet…
Intussen praatte ik hem bij. Dat het, als het op het échte tekenen aankwam, Hergé zich beriep op Bob de Moor, die geduldig uitvoerige decor-tekeningen maakte die tot in details klopten. Een blindelings vertrouwen was er van Hergé’s zijde, tot het mis ging: De Moor had de cover voor het avontuur ‘Raket naar de maan’ getekend en zonder overleg naar de drukker gestuurd, terwijl Hergé een paar dagen weg was. Toen de boeken eenmaal gedrukt waren bleek dat het stuurwiel van de Jeep, die prominent in het geheel staat afgebeeld, ontbrak. De Moor’s fout zou nooit hersteld worden, dus tot op de dag van vandaag siert de Jeep zonder stuurwiel de voorkant van de boeken. Hier laat ik het even bij, met uw welnemen.
Eén A4-tje is te kort…
Dan toch maar even het geheugen opfrissen: in 2007 reed ik met een vriend de Amsterdam Dakar Challenge , en door naar Gambia. Ons team heette “Met Kuifje naar Afrika” , afgekort “Team Kuifje”. Kuifje staat nog steeds bij mij thuis op tafel en dat meisje – hoe heet ze ook alweer, rijdt als pop al jaren mee op het dashboard 🙂