Schnauthalten. Intussen geen onbekende naam meer, en ontstaan uit vriendschap. Een begrip.
Het handelt allemaal zo’n paar jaar terug. M’n treinvriend Ton besloot nadat ik door een herseninfarct getroffen was om mijn kostbare treinenverzameling bij hem thuis op te slaan. We spraken erover toen ik een beetje in Wiekendael aan het wennen was. Onder de zorgende hoede van m’n EVV-zuster en haar collega’s kwamen er weer glimmertjes in mijn ogen en konden we over iets van een toekomst gaan praten.
Ik vroeg Ton mijn treinspullen te verkopen, maar dat leek hem niet verstandig en hij maande wat geduld te hebben. Toen kwam de dag dat ik met de toenmalige geluidsman van het Openluchttheater Nispen, een hifi-specialist die die middag het geluid zou doen in het Openluchttheater, waarvan een goede vriendin de scepter zwaaide, mij meenam naar een voorstelling. Daar stelde hij me in de pauze voor aan Ed den Ouden, ook een treintjesmaniak en een doorgeleerde in de Digitaliteit. Het bijzondere was dat Ed ook ooit eens een opdonder in zijn hersenen had gehad en met mij kon meepraten over het leven daarna. Al met al betekende het alles bij elkaar iets moois. Nieuwe mensen betekenen dat er nieuwe horizonnen zich gaan aftekenen tegen een steeds helder wordende lucht. Liefde kreeg een nieuwe, open betekenis.
Op een dag bezocht ik samen met Ton een Open Dag van Modelspoorvereniging waar hij opvallend lang bij een klein schaal N-baantje bleef staan. Schaal N is modelspoor in verhouding 1:160, heel wat kleiner dan het H0-materiaal van 1:87 dat ik had verzameld gedurende mijn leven. ‘Wat denk je dat de straal van die bocht is’, en hij wees naar een bocht waar op dat moment een locomotiefje door tufde…
’40 cm..?’ Antwoordde ik. Ton zweeg..
Wat verder lopend begon er een denkmachine intussen zijn werk doen in mijn gedachten. De sidetable op mijn kamer was toch zoiets van 40 cm ? Dus zo’n N-treintje zou ik kunnen bouwen op mijn kamer, mits… Ja mits ik hulp kreeg… Ik zou mijn treinverzameling kunnen verkopen en daar treinmateriaal in de Schaal N van terug kunnen kopen natuurlijk…
Al doende gebeurde er heel veel. In mijn hoofd ontstond een duidelijk plan. Het verhaal over een Duits dorpje dat hoofdzakelijk bewoond werd door hoofdzakelijk bejaarden, vrouwen en hun kinderen, omdat ze in de Eerste Wereldoorlog ontzettend veel mannen verloren waren. Het dorpje had een klein haventje, dat uitmondde op het riviertje de Schwalbe. Het was 1937, en Duitsland was zich met Russisch geld aan het herbewapen, Hitler wilde revanche.
Om een nieuwe oorlog te voorkomen werd Duitsland van de wereldoliemarkt verstoten. Geen oliehandel meer voor Duitsland. Hitler zocht en vond een oplossing: Duitsland zou olie gaan produceren uit kolen, al was daar wel veel voor nodig. En zo werden er lange spoorlijnen gebouwd die naar alle windstreken leidden, en de logistiek van het land werd op haar kop gegooid.
Vanwege haar haventje werd het dorpje Schnauthalten en niet onbelangrijk spoorwegknooppunt, een overslagplaats waar grote hoeveelheden steenkool passeerden. Lange treinen denderden door het landschap. Er kwam een enorme overslagkraan bij de haven, en op het stationnetje werd er een etage gebouwd waar mensen op doorreis zouden kunnen overnachten.
De mannen en zonen die nog in Schnauthalten woonden, moesten zich melden voor militaire dienst.
De vrouwen moesten, zoals eerder, verder voornamelijk alleen het dorpje gaande houden, met de bejaarden en de kinderen.
Het Plan Schnauthalten, dat 65 X 110 cm zou meten, zou uitgebeeld worden over de periode 1937 t/m 1946, en de bouw is nog steeds gaande. Uitgevoerd door drie man: Ed den Ouden: Digitale techniek, Ton de Bont: Microbouw en Aad Meijer, ook wat…
Wat een prachtig verhaal weer en zo leuk om te lezen.